Voetbalanalisten uitten zondag kritiek op enkele aanvoerders die geen band met een regenbooghartje omhadden; weer eens wat anders dan een clichéhartje maken met je handen. Niemand uitsluiten, behalve door een rode kaart als een gemene overtreding te gemeen is voor een vergevingsgezinde gele. De kritiek van de analisten werd door die aanvoerders beantwoord met: ‘Met alle respect, maar mijn geloof…’

Op mijn aanvoerdersband stond ‘Christelijke…’ Ik was pragmatisch christelijk: we waren ‘niets’, maar de school was dichtbij. De meesten waren wel overtuigd christen. We hadden een vader en een moeder, een enkeling had verzorgers of was het kind van ‘dat gescheiden vrouwtje’, maar daar merkte je niets van tijdens de wedstrijd. Of erna.

De gymonderwijzer vloekte nooit, totdat ik ‘met alle respect voor de tegenstander’ een penalty miste. De waarheid is dat het kwam doordat het elastiek van mijn voetbalkousen knelde.

Een vermoeide vrouw kwam deze week een vliegtuigtrap af, ze had er in enkele dagen veel vlieguren op zitten. Er werd gezegd dat Máxima niet te herkennen was toen ze vreemd genoeg wel werd herkend. Ze had geen make-up op en d’r haar zat niet zoals het doorgaans zit. Een bril op haar neus. ‘Het is tenslotte gewoon een vrouw,’ zei het volk. Laat ik dat nu juist altijd zeggen.

Ze droeg zelfs compressiekousen. Dat was ‘stoer’ lees ik. Want normaal gesproken doet ze die na een vlucht gelijk uit, onzichtbaar voor de camera. Onzichtbaar zijn hopelijk ook de naden in die kousen, niet hinderlijk aanwezig bij de tenen zoals bij confectiesokken, want daar kun je pijnlijk chagrijnig van worden. Daar hoef je geen koninklijke voeten voor te hebben, leert de ervaring.

En een koning is gewoon een man. Waarom men dan aan de kant van de weg met een vlaggetje gaat staan? Een man en een vrouw, een vader en een moeder die zich grote zorgen maken over de veiligheid van hun dochter, in een respectloos land dat ooit mooi was. Je zult er maar de koning en koningin van zijn. Het land dat tegen alle afspraken in een regeringsafvaardiging naar Qatar stuurt. De koning moet wellicht mee. Niet om een pilsje met het staatshoofd daar te drinken, maar om de gaslevering veilig te stellen. Gas dat ook de voetballers een warme douche moet geven in kleedkamers gebouwd door arbeiders uit diverse arme landen. Vaders en moeders maakten zich zorgen over hun veiligheid – dat hoeft nu niet meer.

Wie zich ook zorgen maakt nadat ze in de Jumbo uit haar compressiekousen was geschoten is zangeres Glennis Grace. Deze keer niet ‘onherkenbaar’ met een capuchon op, verscheen ze in vol ornaat bij Jinek aan tafel. Niet om zichzelf vrij te pleiten hoor, maar om… ja, waarom eigenlijk? – ze wordt gecanceld en mist haar werk (inkomsten). Weer anderen zoals dj Armin van Buuren hebben juist te veel werk. Coronatijd was een periode voor hem om na te denken. Na jaren vliegtuig in en uit te stappen waardoor hij zelfs geen tijd had om zijn compressiekousen uit te trekken, begonnen deze behoorlijk te knellen en te stinken aan zijn jetlegs. ‘Is dit nog wel leuk?’ vroeg hij zich af. Overwoog zelfs om te stoppen – nee, niet zijn kousen. Maar nu gaat het beter, hij mediteert zelfs. Dat je van trance in een trance kunt raken lijkt mij onwaarschijnlijk. Als je vijf minuten naar die takkenherrie luistert die ze muziek noemen, slaap je een hele week niet. Zeker als er genoeg pillen in je lijf zitten. Of hij nog in Qatar zal optreden? ‘Ik ben ook in Saudi-Arabië geweest. Het is mijn werk, anders kun je nergens meer optreden.’ Tja, geld knelt en stinkt niet.

Het leek me wel aardig als Jinek Thierry Baudet had uitgenodigd, om met hem en haar ex-vriendje Freek Vonk over reptielen te praten. Maar dat heeft toch geen zin omdat Baudet uit talkshows wegloopt: held op sokken. Zelf zorgt hij ervoor dat Kamerleden uit de Tweede Kamer weglopen. Diezelfde Kamerleden hebben hem nu rood gegeven.