Een fles gewone melk had een blauwe dop, yoghurt een groene en karnemelk een rode. De melkboer – die zich later melkman noemde – wist precies waar je het over had als je een ‘gewoon’ of een ‘dubbel’ (voor de koffie, met een kroonkurk) wilde hebben. Het kwam allemaal van de koe, het vrouwelijke rund en moederdier, daar stond niemand bij stil. Het figuurtje Joris Driepinter, een jongetje, promootte om drie glazen melk per dag te drinken.

En dan heb je ook nog moedermelk, van de mens dan, en laat dat nu net een vrouw zijn. Ze geeft haar kind de borst en/of kolft het af. Het is beter voor een kind dan koemelk. Althans dat wordt beweerd en ook weer niet. Koemelk is toch niet zo gezond voor je – of wel? Sojamelk is gezonder – of niet?

Nu staat moedermelk ter discussie, deze keer niet of het gezond is of niet. Nee, het gaat om de benaming. Het is niet non-binair volgens een Brits ziekenhuis. ‘Er zijn patiënten die liever geen moeder genoemd willen worden na een bevalling,’ zegt inclusiviteitsexpert Barbara Oud, die bedrijven adviseert over diversiteit en inclusief taalgebruik, volgens het AD – wie bepaalt overigens dat een vrouw die bevallen is ‘patiënt’ mag worden genoemd? En moet ik volgens Barbara een moederbedrijf een ‘mensenbedrijf’ noemen?

Moedermelk wordt ‘mensenmelk’ en kraamvrouwen zijn ‘mensen die zijn bevallen’, volgens het Britse ziekenhuis. Of een aanstaande moeder wordt ‘bevallende ouder’ genoemd.

Heb ik dan vijftien jaar geleden met veel verdriet afscheid genomen van de verkeerde? Ik dacht van mijn MOEDER, blijkt het mijn bevallende ouder te zijn, die ik mama noemde. Was het dan voor ‘Bevallende Ouderdag’ in plaats van Moederdag, toen ik op school een tekening voor haar maakte? En hoe moet ik dan mijn vader noemen? Verwekker soms, zoals sommigen zeggen die eigenlijk niets met hun VADER te maken willen hebben?

Wat mooi is het om het verschil tussen man en vrouw verenigd te zien op de Olympische spelen. Nieuw is de gemixte estafette atletiek. Mannen lopen op topniveau sneller dan vrouwen. Zo is het en niet anders. Ze geven elkaar het stokje door en komen tot een prachtige eindtijd. Samen. Want hebben we het daar niet over? Of blijven we zoeken naar verschillen, waarvan we weten dat die er zijn, maar door met geschifte melk besmette figuren niet ‘inclusief’ worden geaccepteerd.

Vrouwen zal op consultatiebureaus worden gevraagd of ze toch wel ‘mensenmelk’ aan hun baby geven. Ik hoor de verbaasde reacties al: ‘Wat dacht u dan, geitenmelk?’

Pijn in mijn buik krijg ik ervan. Maandag naar de dokter, wie weet is er wat met mijn baarvader aan de hand.

Als je zonder autogordel om in een auto zit, al is het achterin, dan kun je een tikkie oplopen. Drink je daarna ook nog champagne dan kan het gebeuren dat je ergens geen herinnering meer aan hebt. Maar daar beroept Sigrid Kaag zich niet op, dat is al te veel gezegd de laatste tijd.

Kaag neemt wel vaker risico, want wie gaat er nu zonder valhelm – weliswaar geënsceneerd en geregisseerd door de D66-partijtop – op een gammele tafel staan dansen?

Diezelfde partijtop heeft zich inhoudelijk bemoeid met de documentaire over Kaag en heeft zelfs in samenspraak met De Vrijzinnig ‘Protestantse’ Radio Omroep geprobeerd haar met terugwerkende kracht gefotoshopt een gordel om te doen. Protestanten knijpen wel meer de kat in het donker.

Het is niet gelukt. Dus stort het journaille zich erbovenop en meldt dat het ministerie voor Buitenlandse Handel ook een vinger in de broeiende Brinta-brij heeft gehad. Journalisten spreken in het saaie heropende Nederland over de ‘handelswijze’ van dit ministerie; maar het gaat niet over handel, het gaat over het handelen, dus is het hun ‘handelwijze’. Flauw om het over een taalfout te hebben? Doet het niet ter zake? Nou, als het journaille erop wijst dat de NPO Ombudsman, die een onderzoek instelt, een vrouw is en zichzelf ook wel Ombudsvrouw noemt, maar dat Ombudsman geleend is uit het Zweeds waarin ‘man’ persoon betekent, vraag ik me af wat dít met de hele kwestie te maken heeft. Angst dat de genderneutrale personen hun gebroddel niet meer lezen?

Een debat is er al geweest, een Tweede Kamerpersoon beweert dat Kaag zich graag door terroristen laat omringen. Ik weet zeker dat deze persoon zijn veiligheidsgordel nooit om heeft en bij iedere verkeersdrempel zijn hoofd stoot. En misschien wel door te veel champagne een stuk in zijn kaag, eh… kraag drinkt. De voorzitter van de Kamer heeft het over ‘vrijheid van meningsuiting’ en grijpt niet in.

Kaag baalt van de documentaire, ze heeft meer dan een tikkie gehad. Ze doet nu een tikkie terug om de zichzelf opgelegde boete voor het niet dragen van de gordel te betalen. D66 zal haar niet laten vallen, want ze zijn met dezelfde veiligheidsgordel vastgegespt. Het mooie van nieuw leiderschap is dat je veel zegt en nog niets hebt gedaan. Dus waarvan moet je aftreden?

De VPRO zal nieuwe documentaires uitzenden – zenderneutraal zal niet gaan. Maar bemoei je voortaan niet meer met slecht ‘amusement’, dat doet RTL/SBS wel.

Frank de Boer is wel afgetreden. Hij heeft een behoorlijke dreun uitgedeeld en krijgt nu een aardig tikkie terug van de KNVB.

Tandenknarsend lees ik aan tafel de memo van de KNVB aan de gele supermarkt met de olifantennaam, dat ze wat terughoudender moeten zijn met hun oranje reclameboodschappen. De sponsor is toch echt de blauwe supermarkt, waarvan ik nu de slecht gewassen bittere andijvie eet. Als dat ‘het lekkere…’ is, kun je maar beter niet meer over smaak spreken van de blauwe supermarkt, die alle ‘gezellige’ familie-reclames van de gele supermarkt heeft gejat.

Mijn perzik is zo hard waardoor ik denk dat de blauwe beter het EK hockey kan sponsoren. De volgende dag hang ik een memo op het prijkbord van de ‘lekkere supermarkt’ waarbij ik ook nog even mijn misnoegen uitspreek over de winkelwagentjes die ‘regelmatig door onze medewerkers worden schoongemaakt’, maar in werkelijkheid – in tegenstelling tot een week geleden – keer op keer worden gebruikt zonder dat een medewerker ze ‘geaaid’ heeft.

Een memo is toch vooral een kort briefje om iemand aan iets te herinneren. Mijn memo is wel wat lang geworden, maar kort in vergelijking met die van Pieter Omtzigt, die daar ruim zeventig pagina’s voor nodig had. Niemand van het CDA blijkt zich de memo te kunnen herinneren. Dus is het zaak in het vervolg memo’s over memo’s te verspreiden. Bijvoorbeeld door het plakken van die vervelende gele plakpapiertjes aan beeldschermen of zoiets. Christen-collega Sywert heeft vast nog wel ergens een partijtje slecht klevende exemplaren liggen, die hij belangeloos ter beschikking stelt.

Maar negen miljoen terugstorten doet hij niet. Dat gaat Amalia wel doen. Ze ziet af van haar uitkering die uit salaris en onderhoud bestaat. Althans, zo lang als ze studeert – wel even een memootje aan je beeldscherm plakken, Amalia.

Papa en mama moeten toch íéts doen om hun gedeukte blazoen op te poetsen. En beter dat dan ‘de boot verkopen’.

Vanochtend spreek ik de manager van de blauwe supermarkt als ik bij de perziken sta.

‘Sponsoren jullie ook het EK hockey?’

‘Nee, dat doen die kakkerige banken doorgaans. Wij letten op de kleintjes.’

‘Heeft u mijn memo nog gelezen?’

‘Bedoelt u soms die lange?’

‘Ja.’

‘Nee, daar heb ik geen herinnering aan.’

‘s Middags vraag ik mijn nichtje of ik haar moet helpen met haar brief aan Mark Rutte voor een studietoelage; haar ouders hebben het niet breed. Ik adviseer haar geen handgeschreven brief te schrijven. ‘Nee,’ zegt ze, ‘en coronatijd spel ik correct, anders denkt Mark natuurlijk dat iemand mij gedicteerd heeft.’

Slimme meid, cum laude geslaagd.

‘Een ras is een groep mensen die gekenmerkt wordt door dezelfde erfelijke lichaamseigenschappen. Erfelijk, want als je onder een tram komt en een been moet missen, behoor je niet opeens tot een ander ras,’ aldus mijn oud-leraar ‘van’ aardrijkskunde, die ik taalkundig beter oud-aardrijkskundeleraar kan noemen. Maar aardrijkskunde is verouderd. Althans volgens BNNVARA. 

Na de Spuiten en Slikken Sekstest volgt de Racisme Kennistest. De rode VARA-draad is niet óf je racistisch bent, maar in welke mate.

‘Een ras is een sociale categorie,’ is het antwoord op de vraag ‘wat is een ras?’ Dus als je dat eerdergenoemde been verliest, hoor je wel degelijk tot een ander ras: je raakt buiten je been ook je baan kwijt, krijgt moeilijkheden met de Belastingdienst over een toeslag of zo waardoor je in een andere sociale categorie valt – welk ras dat dan is?

Deelneemster (of deelnemer?) Sanne Wallis de Vries heeft moeite met het ‘N-woord’. Zoals mijn tante vroeger met het ‘K-woord’. Nu denk ik weer aan mijn oud-leraar ‘van’ Nederlands. Ik bedoel natuurlijk leraar Nederlands, niet te verwarren met Nederlandse leraar die Nederlands gaf, ook al was hij een Nederlander en blank. Hij zei dat je moet zeggen wat iets is of betekent, dat eufemisme niets anders is dan eromheen draaien.

Of Sanne dat woord nu nog zou gebruiken? Het was natuurlijk de context en ze schreef het voor een roast met Ali B – bij hem hoort dat N-woord niet, denk ik. Want is hij niet van een andere ‘sociale categorie’? Een roast is humor als je het leuk vindt je op denigrerende wijze te laten beledigen. Maar het ‘P-nicht-woord’ mag je niet gebruiken omdat ‘mag’ vertaald wordt als ‘kan’, want dan kan er niet zoveel meer. Je moet als cabaretier toch – je ziel verkopend – aan categoriserend-neutrale klantenbinding doen. Dus laat Sanne zich tegenwoordig veilig door haar puberende kinderen adviseren – ze zijn zo wijs tegenwoordig, zeg maarrr…

Rappers brullen voluit het N-woord, evenals het ‘B-woord’. Een bitch is tenslotte maar een bitch, van welke kleur dan ook. Van racisme is dus geen sprake. Gek, hierover wordt met geen woord gerapt of gerept.

‘Iemand van kleur’ is geen goed Nederlands. Een gekleurd iemand wel. En verschil van kleur ofwel kleurverschil is mooi. Ik houd ervan!

We hebben allemaal een naam. Waarom dan niet iemand kleurloos bij naam noemen? En dan bedoel ik niet ‘witte’. Vooral in de winter zie ik zo wit als een doek, alsof ik licht geef. Sommigen van het blanke ras zijn donkerder. Maar ik behoor er wel toe. Geen tram waaronder ik kom – van welke kleur dan ook – verandert daar iets aan. 

Ik heb net mijn gesubsidieerde bonus geïncasseerd als het mooi weer wordt. Wat doe je dan? De kledingwinkels zijn weer open dus sta ik ’s morgens vroeg al op de stoep van een kledingzaak.

De eigenaar-persoon verwelkomt me met een kopje koffie waarvan niet is vast te stellen of het oortje aan de linker- dan wel aan de rechterkant is gemonteerd.

‘Het weer is eindelijk opgeknapt,’ zegt de persoon verheugd.

‘En dat geldt voor iedereen, wat of wie je ook bent. Het weer is onzijdig, maakt geen onderscheid. En

zeg nu maar eens dat het weer en het klimaat van zichzelf al niet neutraal zijn!’

‘Wat zoek je?’ vraagt de persoon.

‘Nou, iets wat mijn nog te scheren benen vrijhoudt, maar het moet wel inclusief zijn.’

‘Je bedoelt waarschijnlijk ‘exclusief’?’

‘Nee, ik schrijf en denk alleen nog maar inclusief: non-binair. Ik wil het liefst een kort rokje, maar is dat neutraal in die zin? Want dan ga je toch weer de vrouwelijke kant op.’

‘Haha, een man met een kort rokje…’

‘Ja, waarom eigenlijk niet?’

‘Men is dat niet gewoon.’

‘Precies! Maar wat is gewoon?’

‘Deze bermuda’s heb ik net binnen. Valt net boven de knie.’

‘Mijn knieën kunnen het wel hebben – denk ik – en mijn benen kan ik scheren, maar kijk eens naar de sluiting…’

‘Een knoop en een rits. Knoopsgat mooi dubbel gestikt.’

‘Het is een mannensluiting!’

‘Uh… ik heb ze ook in een damesmodel…’

‘Nee, dat is dan weer zo stigmatiserend.’

‘Draag je overhemd erover, dan ziet niemand de sluiting. Hooguit de ritssluiting van de gulp. Maar sinds jaar en dag dragen ook vrouwen broeken met een gulp. Dus dat is normaal.’

‘Wat voor sluiting heeft mijn overhemd? Precies… Daar schiet ik dus niets mee op. Het is slechts een kleine groep die dat opvalt, maar de druk neemt steeds meer toe – wat is dat?’

‘Wat?’

‘Daar in de hoek op de grond.’

‘Dat is een postzak.’

‘Mooi!’

‘Vind je? Nou, dan knip ik hier een paar gaten… Pas maar even.’

‘Is de maat wel goed?’

‘Trekt nog op met dragen.’

‘Nee, te kort bedoel ik.’

‘Zakt nog uit hoor. Staat je goed! Als je hierin geen jong adellijk persoon op een paard van kleur ontmoet, weet ik het niet meer.’

‘Mag ik even van het toilet gebruikmaken?’

‘Jazeker. Aan het eind van de gang. Links is het herentoilet.’

‘Herentoilet…? Nou, dan houd ik het nog wel even op.’

‘Nee, vleeskleurige panty’s mogen niet meer in de oude kleur worden verkocht. Discriminerend, zeggen ze. Maar toen ik zwarte panty’s ging verkopen als vleeskleurig, kreeg ik daar weer commentaar op.’

 'Waarom?’

‘Omdat sommige vrouwen van kleur bruine benen hebben. Toen heb ik de verpakking laten wijzigen en stond er op elk paar ‘vleeskleurig’.  Maar daar komen ze dan weer niet uit omdat ze de verschillen niet meer zagen in de ondoorzichtige duurzame verpakking.’

‘Maar ze willen toch juist geen verschil? Kunt u anders niet gewoon witte, lichtbeige, zwarte en bruine panty’s verkopen?’

‘De aanduiding ‘wit’ vinden de klanten die de oude vleeskleAurige panty’s kochten dan weer niet goed: “Alsof wij blanke vrouwen altijd van die witte benen hebben,” hoor je dan weer. Nu zit ieder paar in een zwarte verpakking en alleen in de maat small – met het oog op stigmatisering van vrouwen met een maatje meer – met als opschrift: “Panty’s zijn slecht voor de gezondheid. Ze kunnen de bloedsomloop verstoren.” “Bij winderigheid kunt u uit uw sloffen schieten.”’

‘Weet u wat, laat maar, ik hoef al geen panty’s meer.’

‘Dat dacht ik al.’

‘Waarom?’

‘U bent toch een man?!’

‘U stigmatiseert!’

In de banketbakkerij op het Afrikanerplein bestel ik moorkoppen.

‘Doe mij maar de jodenkoeken,’ zegt een Joodse man naast me – ik kijk hem verbaasd aan…

‘Hoe kan een koek mij nu kwetsen?’ zegt hij schouderophalend.

De Stichting Morekop zal haar naam toch moeten veranderen. Want liepen Van Kooten en De Bie – alias Koos Koets (‘jemig de pemig, mozes kriebel’) en Robbie Kerkhof – niet met een reusachtige moorkop te sjouwen om aandacht te vragen voor de oudere jongere met ‘more in de kop’? Koos ging er zelfs mee in de trein naar Den Haag om politici te spreken. Niemand luisterde er naar hem en hij verdween in de sluimerstand.

Koot zal zich ‘autobio’ moeten graven, vrees ik. In zijn bundel ‘Meer dan alle modermismen’ uit hij zijn liefde voor bluesmuziek: ‘We waren blank en veertien en we wilden negermuziek maken.’ Hij spreekt zijn bewondering uit voor Louis Armstrong. Moet Kees nu ‘sorry’ zeggen, het stukje herschrijven als Nederlands beste satiricus ooit, die je een spiegel voorhoudt en niet alleen maar om in te lachen?

Sorry, meneer Van Kooten. Ik hoop niet dat ik nu slapende labradors wakker maak: zwart, bruin, blond of wit – het zijn allemaal lieve dieren.

De slagroom in mijn moorkop alias chocoladebol is doorgeslagen.

Wopke Hoekstra zet zich af. ‘VVD heeft veel beloftes gebroken.’ Had hij dat een paar jaar geleden gezegd, dan waren de regeringsrapen gaar geweest. Maar in verkiezingstijd is alles geoorloofd. Zeker vanuit een christelijke moraal is nestvervuiling dan toegestaan, en kun je ‘doorpakken’, te beginnen in je schaatspak in Thialf, het schaatswalhalla waar menig kind zou willen schaatsen. Zat er geen dak op Thialf, dan was er niets aan de hand geweest, schaatsen is een buitensport. Op anderhalve meter afstand rondjes rijden is geen probleem… voor Sven Kramer dan. Zal Wopke door zijn chauffeur naar Thialf zijn gereden, na eerst een pannenkoek bij partijgenootje Mona op de Dijk te hebben gegeten, of is hij met eigen vervoer naar Heerenveen gereden om ‘heel dom’ de coronawet te ontduiken?

Wopke zet zich af, maar niet zijwaarts zoals dat hoort, want dan ga je pas vooruit. Hij trapt meer naar achteren. Hij heeft een puntafzet zoals dat in schaatstermen heet. En hij komt niet goed over, dat wil zeggen: hij plaatst zijn schaatsen na de bijhaal niet recht onder zijn lichaam zodat je een denkbeeldig loodlijntje kunt trekken van de navel naar de te plaatsen schaats. En dat is vreemd, want politici staren toch regelmatig naar hun navel. Het ligt dus aan de bijhaal na die verkeerde afzet, waardoor hij nooit op de buitenkant van zijn ijzers glijdt. Hiervoor moet je diep door je knieën gaan. Maar dat weten alleen echte schaatsers, die niet door het kunstijs zakken, voor wie Thialf niet toegankelijk is omdat er nu eenmaal een dak op zit: regels zijn regels, wet is wet.

Maar dat is niet zijn sport, daar heeft hij zijn na te trappen collega Mark voor, die met zijn noodverlichting aan verlicht naar het sprookjesbos fietst. De koning zet met een gouden pen zijn handtekening onder iedere wet. De koning is blij om quasi deel uit te maken van de uitvoerende macht.

Diep in het donker, maar met nog steeds een verlichte ziel, draait Montesquieu zich om en vraagt zich af waar Nederland geëindigd of aan begonnen is. Het land dat de inspiratiebron was voor zijn trias politica. Het land waar in lockdown verkerende scholieren van hem moeten leren waarom democratie bij gebrek aan iets anders nog de beste oplossing is. Maar waarom schrijft het tweekamerparlement als wetgevende macht zeventien miljoen mensen gewraakte wetten voor en laat ze niet in hun waarde?

Het is even wennen, de status van getrouwd man. En wat er allemaal bij komt als je in de publieke belangstelling staat. Genadeloos betrapt op zijn eigen huwelijksfeestje. Dat gezeik over zijn schoonmoeder. In plaats van een sleep aan de jurk van zijn kersverse vrouw, moet hij nu constant zijn schoonmoeder op sleeptouw nemen.

Als minister van Veiligheid en Justitie, of net andersom, wat maakt het uit, moet hij op nieuwjaarsdag met een verklaring komen hoe de jaarwisseling is verlopen, zonder vuurwerk. Tenminste als je de voorafgaande weken niet meetelt, waarin jongens van hooguit een jaar of tien, twaalf dagelijks aan het knallen waren. Maar je kunt ze moeilijk binnenhouden met thuiswerkende ouders. En geen hond die er last van heeft.

De gevorderde jongere steekt auto’s in de fik, maakt het de brandweer onmogelijk te blussen. Hulpverleners worden met van alles bekogeld. Ze moeten niet zeuren, hun applaus hebben ze allang gehad.

De politie knijpt een vuurwerkoogje dicht, die hebben wel wat anders aan hun hoofd. Al die administratie. En ze willen niet dat die jongens een strafblad krijgen. Alleen in Rotterdam doen ze het anders met arrestanten, maar dat is kut.

Over illegale feestje schrijven is om persoonlijke redenen niet zo verstandig. Er moet wat voor de jongeren gedaan worden nu ze zelfs niet in een voetbalstadion hun illegale vuurwerk kunnen afsteken. Een online-voetbalspel bijvoorbeeld. Er is vast nog wel ergens een potje met teruggevorderde toeslagen of bijstandsuitkeringen van mensen voor wie illegaal boodschappen is gedaan om dit te financieren. Kunnen de kids lekker thuis gamen. Met een koptelefoon op, dat wel, want hun ouders moeten doorwerken. Hij zal het met Wopke bespreken. Die heeft nu een goede bui omdat hij toch lijsttrekker is geworden.

In een knus hotel in Joure leest hij nog even een boek in bed, naast zijn ronkende vrouw en schoonmoeder. Een boek over positiviteit, dat de meeste mensen deugen. Buiten de stad, in de frisse provincie Friesland, zal het op een paar carbid schietende boerenjongens rustig blijven. Hij schrijft vast op: ‘Het overgrote deel van de mensen heeft zich keurig gedragen.’

Opeens wordt het geronk wel heel erg hard en gaat over in een harde knal. Hij had zijn schoonmoeder beter geen boeren erwtensoep kunnen geven. Het begint nu wel heel stevig te waaien in het hotel…

Het doet me weer denken aan Jetta Klijnsma met haar desastreuze kostendelersnorm, die zelfs bijstandsgerechtigden het ‘moestuintje van Albert Heijn’ niet gunde. Als je geluk had, waren twee sperziebonen en twee blaadjes basilicum de oogst. Toch wilde de beperkte Jetta – en dan doel ik niet op haar rollator – de bijstandsgerechtigden hiervoor nog eens extra belasten.

Beperkt is ook de gemeente Wijdemeren. Hoewel de naam van die gemeente anders doet vermoeden, een enge gemeente.  

De moeder van een vrouw daar met een bijstandsuitkering en torenhoge vaste lasten, doet soms boodschappen voor haar dochter. Want zo zijn echte moeders. Maar de sociale dienst heeft de dochter in de smiezen. De boodschappen zijn inkomsten. Ze moet 7000 euro terugbetalen omdat haar uitkering met terugwerkende kracht wordt gekort. En mogelijk nog een boete van 3000 euro. De verrader heeft verraden, de rechter heeft gesproken, maar niet volgens de strekking van de wet. Misschien kunnen moeder en dochter beter hun vrijheid opgeven en samen gaan wonen. Jetta maakt wel een rekensommetje wat hun dat gaat kosten volgens de kostendelersnorm.

Ik sta in Albert Heijn op een ‘schoongemaakt’ karretje te wachten als ik een papiertje van een medewerkster van de voedselbank in mijn handen gedrukt krijg. Of ik wat boodschappen extra wil meenemen. Maar dat durf ik niet meer aan. Ik ben alleen, en een te volle kar zou argwaan kunnen wekken, dat ik ook boodschappen doe voor een ander. Want dan is ‘samen’ en ‘verbinden’ plotseling niet zo sociaal meer volgens de normen van de sociale dienst, maar voorbehouden aan een vals coronasentiment en niet aan bijvoorbeeld een moeder en dochter die door geboorte al met elkaar verbonden zijn. De medewerkster kan beter wachten op een BN’er met cameraman, is mijn advies.

Ik moet nog even boodschappen brengen bij een vriendin met een bijstandsuitkering. Het lijkt mij het verstandigst als ik dat vanavond doe als het donker is. Ze moet wel even de staatssecretaris van Sociale Zaken Van ’t Wout het bonnetje sturen, die gaat kijken of er onderscheid gemaakt kan worden tussen een onbewuste fout en fraude. Zeg hem maar dat dit onderscheid er altijd al was, dat je het alleen maar even moet maken.

Vergeet niet de krenten en de rozijnen in je bijstandsoliebollen te vermelden. Daar krijg je – nou ja, ‘krijgen’… betalen – een toeslag over wat weer een affaire kan worden. Vraag maar aan Lodewijk Asscher.

Alle coronaberichten ten spijt houd ik mij vandaag met een andere gewichtige zaak bezig: hoe krijg ik de kerstboom in de standaard?

Als na veel los- en weer vastschroeven die kutboom nog steeds scheef staat, ben ik toch wel de tegenpool van mezelf: ik ontplof als een Poolse supermarkt in Aalsmeer of Beverwijk.

Wat mensen nu weer tegen klussende supermarkt-Polen hebben? Goed, we hebben het de afgelopen tijd niet gemakkelijk gehad tegen de Polen, maar dat lag aan het Nederlands Elftal zelf. Tegen Polen kun je toch niets hebben als je het niet over abortus hebt? En dat laten we graag zo.

Op donderdag 10 december staat mijn kerstboom als een huis. Na Black Friday noem ik die dag ‘Green Thursday’. Ja, in het Engels, want dat schijnt veel gewichtiger te zijn. Een uitzondering maak ik voor Black Friday, die ik omdoop tot ‘Besmettingsdag’. Nog even en er zijn meer speciale dagen dan een week telt.

Op vrijdag is het koud. Ik pak een dikke paarse trui uit de kast en doe er een lila overhemd onder. Dat past mooi bij elkaar.

‘Toepasselijk,’ zegt een persoon. Ik vraag wat er bedoeld word.  

‘Je weet toch hopelijk wel wat voor dag het is?’

‘Eh… vrijdag,’ zeg ik.

‘Ja, maar wat voor een vrijdag…’

‘De dag na Green Thursday.’ Ik leg uit waarom ik die dag zo noem, hoe ik geworsteld heb met die kutboom.  

‘Waarom niet een ‘lulboom’?’ vraagt de persoon. ‘Het is vandaag ‘Purple Friday’. De dag van de LHBTI-gemeenschap.’

‘Ja, er komen steeds meer letters bij hè,’ zeg ik. ‘Samen, verbinden lijkt mij niet te lukken met gealfabetiseerde tegenpolen.’

‘Wat heb je tegen die mensen?’

‘Helemaal NIETS! Maar met mijn hetero-genen heb ik geen genderneutrale blik op de samenleving, die van mij door heterogeniteit uiterst homogeen mag zijn.’

‘Geef je je kinderen of kleinkinderen genderneutraal speelgoed met sinterklaas of kerst?’

‘Ik heb geen kinderen.’

‘En als je ze had gehad?’

‘Als mijn tante een pikkie had, was ze mijn oom geweest.’

‘Nou ja zeg… Waarom draag je dan paars?’

‘Mijn statement: Deep Purple. Hun nummer Child in Time wordt amper nog gedraaid en genoemd bij de Top 2000. Of het om een jongen of meisje gaat? Een kind is een kind. Ach, in die tijd had iedereen ‘vies’ lang haar. We leken allemaal op elkaar. Maar we gingen naar verschillende wc’s. Jongens spetteren van nature nu eenmaal.’ 

Bij het woord verplichting gaan mijn haren rechtovereind staan. Op 1 januari 1975 werd de helmplicht voor het rijden op een brommer ingevoerd. Mijn lange haar ging daar niet rechtovereind van staan. Integendeel, zo plat als een pannenkoek.  

Ik reed al voor die datum op mijn Kreidler met een helm op. Waarom? Ik volgde het advies en de raad van onder meer mijn ouders op: ‘Liever plat haar dan een platte schedel.’

1 december 2020. Met het nu verplichte mondkapje in mijn zak loop ik naar de kapper. Een eerdere afspraak maken lukte niet; kennelijk zijn er meer klanten die nog even aan die verplichting wilden ontkomen.

Mijn boodschappentas – ik ga straks gelijk even naar de supermarkt – wordt bijna uit mijn handen gereden door een wat oudere man op een elektrische fiets. Zonder helm, maar met mondkapje op. Een wet op het verplicht dragen van een helm op een elektrische of snorfiets is er nog steeds niet: er zitten nogal wat haken en ogen aan. Net zoals aan het betalen van toeslagen aan zwaar gedupeerde mensen. Een mondkapje heeft slechts twee elastiekjes; zwak, maar sterk genoeg om door de Tweede Kamer te trekken.

De ‘elektrische fietser’ is voor mij aan de beurt. ‘Zo is het,’ zegt de kapper als de man het over het nut heeft van een mondkapje, terwijl allang bekend is dat het totaal geen effect heeft. Althans, de niet-medische. Ze zijn zo lek als een mandje. Maar een kapper praat altijd met je mee. En luistert naar problemen, zoals die van de elektrische fietser.

Hyperventilerend zit ik in de kappersstoel – en niet alleen omdat je er nooit zeker van bent of je haar goed geknipt wordt. Als de zijkant van mijn haar wordt geknipt gaat het mis: ik haal het elastiekje achter mijn oor vandaan en het breekt. Onhandig houd ik het kapje voor mijn gezicht.

Om aan de verplichting van de verplichting van Albert Heijn te voldoen om alleen gemuilkorfde klanten toe te laten, haal ik thuis eerst een nieuw mondkapje. Even later neem ik een winkelwagentje in ontvangst dat is ‘geaaid’ door een scholier met een doekje dat ze voor ieder karretje gebruikt.

Vaste, ervaren krachten zijn er nauwelijks nog. Door bezuiniging een aantal jaren geleden de laan uitgestuurd. Dat was géén verplichting, Albert Heijn! Het goed schoonmaken van de winkelwagentjes en de deuren van de koelinstallaties wel. Daar helpt geen mondkapje tegen.

In 1978 probeerde cabaretier Freek de Jonge het Nederlands Elftal ervan te weerhouden om aan het WK voetbal in Argentinië deel te nemen. Het regime deugde niet. Politiek en sport moet je gescheiden houden, was de ‘sportieve’ reactie, dus werd er gewoon in Argentinië gevoetbald. Rensenbrink schoot op de paal, Nederland verloor de finale. Als ze hadden gewonnen zou er ongetwijfeld bloed aan de paal zijn gekomen, was toen de opvatting.

De Dwaze Argentijnse Moeders zoeken in verlengde tijd naar hun verdwenen kinderen; het bloed aan de handen van misdadigers zal nooit opdrogen.

Een andere cabaretier, Erik van Muiswinkel, had ook weinig succes in zijn poging om Nederlandse sporters ervan te weerhouden aan de Olympische Spelen in China deel te nemen. Dat was in 2008. Ook in 2022 zal er weer volop Olympisch gesport worden in China. Er is niets veranderd, maar sport en politiek houd je gescheiden.

Diego Maradona is overleden. Een groot voetballer ondanks zijn geringe lengte, een klein mens ondanks zijn voetbalcapaciteiten. Hij kon geweldig schieten, ook met een windbuks op journalisten. Wat brengt de dood toch veel vriendschappen achteraf aan het licht: over de hele wereld had Diego ze – of andersom.

Cabaretier Youp van ’t Hek zat gisteravond op het laatst alleen bij Beau aan tafel. Zoals altijd tot vermaak; en dan heb ik het over Youp. Hij probeert om toch wat meer dan dertig man publiek in Carré te krijgen voor zijn oudejaarsconference. Is hij dan uitgekakt? Nee, de coronamaatregelen leggen die beperking op. Interactie met het publiek zorgt voor de lach. Hoe dat met dertig man gaat, is door Maurice de Hond al helemaal niet te peilen.

Ik dacht aan de sketch van Youp, jaren geleden alweer, en schoot in de lach. Die ging over oudere mensen die hetzelfde foute jack aan hebben op dezelfde fiets.

Youp draagt als Maradona-fan een oud, blauw trainingsjack met zo te zien Duitse (ook wel eens door hem ‘besproken’) Adidasstrepen. ‘Arg. 1986’ staat er op zijn rug. Een paar jaar na ’86 zou hij het uitvoerig hebben over de schoonvader van Willem-Alexander, Zorreguieta, en het regime dat in ‘86 net zo fout was. Bij herhaling grapte Youp toen over vliegtuigen waarvan het luik zomaar openging boven zee. Sport, politiek, humor en zelfspot zijn niet te scheiden. Helemaal niet voor dertig man publiek.

Maak een uitzondering en laat Youp ons even aan het lachen maken op 31 december!  

Ik vraag aan mijn kapper of hij me in de kerk wil knippen. ‘Zet me maar in de biechtstoel, dan hoor je nog eens wat over mij.’ Een tegenprestatie omdat ik dan geen mondkapje om hoef. Hij vraagt of een moskee ook goed is. ‘Nee, daar doe je vrijwillig een mondkapje voor als iedereen zijn schoenen uitdoet.’ Dat gelooft hij graag.

‘Nou, ze snakken ernaar,’ zegt de christelijke pannenkoekenbakster Mona Keijzer over haar jongens. Nee, niet naar haar pannenkoeken, maar naar een feestje. De brullende burgemeester van Nijmegen en voorzitter van het Veiligheidsberaad Hubert Bruls, wil dat jongeren wat stoom afblazen met oud en nieuw, na het te rustige kerstfeestje bij pa en ma, door evenementen te organiseren. ‘Als de overheid nee zegt, gaat het trouwens toch gebeuren waardoor er extra gehandhaafd moet worden’ – ja, waarom zou je verkeerd gedrag niet belonen, hè? Carnaval zal er ook wel doorgedrukt worden uit angst voor ‘Carnaval Defence Force’ met alle golven van dien.

Al acht maanden zonder feestje met nog maar pakweg zeventig jaar te leven is ook niet te doen voor jongeren met burn-outklachten.

Simon Carmiggelt schrijft in zijn bundel ‘Mag ‘t een ietsje meer zijn?’ over de Hongerwinter. Een vrouw genaamd Fien wordt betrapt op het stiekem eten van taaitaai. Door ‘handhaving’ van haar huisgenoten besluit ze de overgebleven stukken te delen met hen. Een feest wordt het niet.

Kun je van handhaving spreken als het PvdA-statenlid Julie d’Hondt het boek ‘Jip en Janneke’ van Simons tijdgenoot Annie M.G. Schmidt uit de bibliotheek wil verwijderen? Deze keer niet om zwarte afbeeldingen van Jip en Janneke, maar omdat het boek rolbevestigend is voor man en vrouw. Om in jip-en-janneketaal te spreken: er zijn er voor minder opgeborgen, mevrouw d’Hondt. Excuus, persoon d’Hondt.

Sigaretten – voor velen helaas een behoefte – worden vanaf 2024 niet meer in supermarkten verkocht; ondanks de hoge accijnzen en vreselijke foto’s en waarschuwingen wordt er gerookt.

Versoepeling is er ook, net zoals in het voorjaar met een tweede golf tot gevolg. Dierentuinen gaan weer open – ook een eerste levensbehoefte.

Als je naar de dierentuin gaat met de kids, bijvoorbeeld in Amersfoort, laat ze dan niet schrikken van de foto van die doodgeschoten chimpansees met de tekst: ‘Dierentuinen zijn dodelijk’. En ben je in de buurt van Apeldoorn, kijk dan uit voor de koninklijke Kiloknaller uit Den Haag, die daar de plezierjacht bedrijft, misschien met een paar pilsjes op.

‘Jongeren voorrang bij Artis, ouderen bij musea,’ zegt onze burgemeester Femke Halsema bij Op1. ‘Leeftijdsgroepen scheiden om de lockdown te versoepelen.’

Zijn jongeren eigenlijk wel in Artis geïnteresseerd? Bovendien, als er een ding is dat in lockdown moet dan is het wel een totaal uit de tijd geraakte, dieronvriendelijke dierentuin. En willen ouderen eigenlijk wel naar een muf museum na wekenlang binnen zitten?

Ik stel voor om vlak bij Artis te verzamelen: café Eik en Linde. Het café waar mijn ouders elkaar hebben ontmoet, vlak voordat mijn vader als dwangarbeider naar Bremen, Lager Weserlust, moest. De gemeente Amsterdam keek weg, ook toen hij vluchtte en lopend weer terugkwam. Dwangarbeiders zijn immers collaborateurs – gelukkig vindt onze koning dat we niet meer weg moeten kijken. Een hele geruststelling: ‘Samen staan we sterk!’

Maar cafés zijn gesloten. De Hollandsche Schouwburg dan maar. Daar hebben eerder rijen gestaan.

Stel dat mijn vader nog had geleefd, dan sturen ze hem met andere ‘kasplantjes’ zoals steranijsplantjes en afrikaantjes (nee, ik heb het over plantjes) richting een museum. Ik denk niet dat ze lopend verder dan de Hortus Botanicus zullen komen. Met de tram is geen optie: anderhalve meter ruimte tussen al die oudjes is onmogelijk. Geef ze wel af en toe water.

Halsema’s collega, D66 Amsterdam fractievoorzitter Reinier van Dantzig voelt veel voor ‘een leeftijdseconomie’: 'Ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld het Concertgebouw eerder kijkt naar een 1,5 meter inrichting dan een Melkweg’ – ach ja, wat heb je aan swingende oudere jongeren?

De horeca moet snel open voor de jongeren met minder besmettingsgevaar. ‘Uit onder andere informatie van de Nederlandse ziekenhuizen blijkt dat jongeren op de intensive cares ondervertegenwoordigd zijn.’ Comazuipers, in een lachgasstuip verkerende lolbroeken, vullen dat gat wel weer op, meneer Van Dantzig. Heeft het er misschien mee te maken dat u een aantal horecagelegenheden bezit in Amsterdam?

Om jongeren de kans te bieden hadden we de VUT. Hoe duur was die eigenlijk als we nu een optelsom maken? Vergeet ook niet de versoepeling van het ontslagrecht door… o ja, ex-collega Alexander Pechtold.

Ja, gemeente Amsterdam, alles kost geld. Ook de gratis onnozele cursussen voor vele asielzoekers en statushouders, naast hun leefgeld, die nooit de economie zullen ondersteunen. Maar dat mag je ‘gekleurd’ niet zeggen als er geen leeftijdsverschillen aan verbonden zijn, want dan – ook al is dat zeer beslist niet zo! – discrimineer je.

‘Samen staan we sterk’.

Voor of achter; aan welke kant van de spiegel sta je als het beeld al gevormd is?

Populisme, zwart-witdenken en seksuele geaardheid – vooral dat laatste – zijn koren op de molen van de in herhaling vallende Claudia de Breij. We weten het nu wel, en daarmee zeg ik gelijk dat gelijkheid soms ver te zoeken is.

Een gemakkelijke conference waarbij je christelijke Kees aanpakt, maar een homofobe, vrouwen onderdrukkende godsdienst ongemoeid laat. En we weten nu wel dat je kinderen hebt.

Claudia, als je zegt dat je als lesbienne niet naar hetero’s kunt kijken, dan plaats je jezelf toch echt voor die spiegel. En ik kon niet meer naar jou kijken, niet door je seksuele geaardheid, maar omdat een hetero ook wil lachen. En als je in herhaling wilt vallen, zing dan je liedjes, want die zijn wel goed.

Maar altijd nog beter dan de te veel in zichzelf gelovende Martijn Koning. Op tv was hij het hele jaar door al niet leuk. Dan kun je moeilijk verwachten dat hij met een oudejaarsconference je wel aan het lachen maakt; vond ook het muisstille theaterpubliek.

Wat een verademing is het dan om naar Jochem Meyjer te kijken én te luisteren. Zijn pretentieloze humor met briljante imitaties van onder anderen Toon Hermans en Paul van Vliet verweeft hij met een verhaal over zijn jeugdvakanties in de prachtige natuur van Texel en als volwassene met zijn eigen gezin tot een humoristisch geheel – hoezo pretentieloos?

Nieuw is oud. Eva Jinek ontvangt gasten in haar talkshow ‘waarin niet veel is veranderd’, aldus RTL. En behalve haar salaris klopt dat. Joelend wordt ze ontvangen door het publiek met aan tafel een doorsnede van dezelfde gasten als verleden jaar bij de NPO. Ze vindt het moedig dat Martijn de Koning is aan komen schuiven na zijn mislukking en lacht gemaakt om zijn quasizelfspot. Ze vraagt of hij echt in bad plast en snoert hem met een geacteerd vies gezicht gelijk de mond. Inderdaad, niet veel veranderd.

Freek denkt daar heel anders over en vindt zelfspot een arrogante manier om critici de mond te snoeren. In een leuke conference over alledaagse onderwerpen zoals de zelfscan en zwaardere, verjongt hij zich op amusante wijze. Nu maar afwachten of Angela zich ook gaat verjongen en meer naar de inhoud dan naar de kijkcijfers gaat kijken.

‘Maak in vijfhonderd woorden een opstel over de klimaatverandering,’ zegt de leraar Nederlands als hij eindelijk de aandacht krijgt in plaats van de smartphones.

Maar dat zien de leerlingen niet zitten. Te bizar, te awkward. En absoluut niet chill, zeg maar.

Dus wordt er in ‘goed overleg’ door pas uit de bakfiets gestuiterde ‘neopeuters’, met de natte Brinta nog achter de oren, besloten een spijbelreis naar het Malieveld te maken. Alles voor het klimaat. Wat de klimaatfactoren zoals geografische ligging zijn? Geen idee. Dat leer je bij aardrijkskunde en dat is zó boring. En waar het Malieveld ligt googel je gewoon.

Maar van het klimaat weten ze alles, zoals al van het hele leven. En een dagje geen school is ook nooit weg.

Minister Slob vindt het geen goed idee dat kinderen hiervoor spijbelen. Maar ja, wat is nou nog de invloed van een minister van Onderwijs als zelfs ouders niets meer te vertellen hebben? En in België heeft een soortgelijke demonstratie al plaatsgevonden. En een Zweeds meisje, van wie je toch zou verwachten dat ze zich op haar jonge leeftijd met heel andere dingen bezighoudt, is helemaal per trein naar Davos gereisd voor het klimaatprobleem – dat vond Eva Jinek toch wel ‘zoet’.

Matthijs van Nieuwkerk heeft de bijdehandste spijbelaars aan tafel en praat joviaal en op gelijke voet met hen. Hun kartonnen spandoeken met het woord ‘Fuck’ steken ze in de lucht. (Zouden ze weten dat Groningen buiten aardgaswinning bekend is geworden door fabricage van strokarton?)

Wel laat hij een filmpje zien van spijbelaars die vette hamburgers eten. Vlees dus. Maar de oude slogan ‘een betere wereld begint bij jezelf’ is te ouderwets voor de egocentrische spijbelaar.

‘Tijdloos Ouderwets’ is Kees van Kooten. Zijn briefwisseling met Remco Campert is in een boekje verzameld. Kees leest een stukje voor waarin hij op sublieme, discriminatie-neutrale wijze moslima’s met een hoofddoek op de hak neemt. Hij wenst één ‘onthoofddoek’-dag per jaar.

Ik zou willen dat ik op dezelfde bedekte manier kon opschrijven hoe ik over mijn zorg en verantwoordelijkheid voor de generaties na mij denk. Maar hoop doet leven, dat geldt zeker voor de voorzitter van De Elfstedenvereniging Wiebe Wieling, die door Matthijs haast wordt uitgelachen omdat ieder ijsvrij jaar toch het draaiboek voor de Tocht der Tochten wordt doorgenomen.

Mocht de Tocht komen, laat iedereen dan gaan spijbelen.

‘Alles goed? Thuis ook alles goed? Prettige dag verder.’

Als ongeschoolde werklozen gekleed in rode jacks in een winkelstraat, ridiculiseerden Van Kooten en De Bie de lachwekkende jaren 90. Ik kon om deze tot nu toe ongeëvenaarde satire hartelijk lachen. Leernichten persifleren kon toen ook nog.  

‘Goedemorgen’. Sybrand Buma kondigt 28 januari aan als ‘Goedemorgen’-dag. In een groen jack loopt hij met zijn tas door de straten te oefenen en groet iedereen die hij normaal gesproken links of rechts zou laten liggen, afhankelijk hoe zijn politieke pet staat. Ik vermoed dat ie als schaatsliefhebber afgelopen week op zijn christelijke hoofd is gevallen.

‘Een hele goede morgen,’ zegt Sybrand zittend op een bankje van een tramhalte tegen een jongen die op zijn smartphone kijkt. Onwennig, want Sybrand gaat natuurlijk nooit met het openbaar vervoer. De jongen schrikt uiteraard van deze ‘Vieze Man’ en loopt gelijk weg. Maar het heeft geholpen: hij zegt goedemorgen tegen de trambestuurster (uiteraard een vrouw; een geïntegreerde Nederlander met een migratieachtergrond had natuurlijk ook gekund). Vervolgens wenst iedereen elkaar een hele goede morgen. Een meisje met een hoofddoekje neemt een selfie en zegt tegen haar smartphone: ‘Een hele goede morgen.’ Ik ben tot tranen toe geroerd.   

En natuurlijk is Nederland weer een prachtig land, dat we onze kinderen en kleinkinderen ‘mooi’ moeten doorgeven. Kinderen staan niet op voor oudere mensen in het openbaar vervoer, laat staan dat ze hun ‘een hele goede morgen’ wensen.   

Uitgeprocedeerde asielzoekers bungelen aan vertragende ellenlange procedures en worden weggemoffeld in een kinderpardon dat het CDA tegen de verkiezingstijd van harte gaat ondersteunen. Maar wat doet u met criminele asielzoekers en andere Trojaanse paarden die ons mooie landje binnen galopperen, meneer Buma? En de moskeeën in Amsterdam die extra beveiligd moeten worden?  

Mijn maandbedrag voor energie stijgt met drie tientjes. Waarvoor? vraag ik me af. Het Klimaatakkoord wordt niet uitgevoerd. Ik heb een klein huis, mijn gashaard stoot echt niet veel uit. Ik heb geen vloerverwarming, wasdroger en een vaatwasser ben ik zelf. Elektriciteit opwekken is ook vervuilend, meneer Buma. Dat zal de generatie na ons in dit mooie land ervaren.

Tegelijkertijd wordt het pensioen dat ik hoop te halen verlaagd. Maar ja, van mij heeft u niets te duchten en daarom hoef ik niets van u te verwachten waardoor u in het politieke nieuws komt.  

Ik wens u een hele goede morgen.

‘Alles is in orde, mevrouw.’

‘Kan het terugkomen?’

‘U heeft evenveel kans als iedere andere vrouw.’

‘En de correctie?’

‘Die kan later. Geniet van de zomer, ruim uw geest op in plaats van alles op te stapelen.’

Het linker stapeltje – weggooien – is het gemakkelijkst. Het rechter – wassen en strijken – is ook geen probleem, behalve dat strijken nog pijnlijk is.

Bij het middelste stapeltje – twijfel – staat ze lang stil. Diep uitgesneden bloesjes, topjes met een laag decolleté. Naar het linker of rechter stapeltje? Bovenop ligt de bandeaubikini die ze vorig jaar had gekocht, toen die sluipmoordenaar zich nog niet had geopenbaard.

Ze staat voor de spiegel, maar met gesloten ogen doet ze de bandeau om… Ze ziet hoe ze er ooit uitzag.

De stof laat ze door haar vingers glijden. Ze voelt haar borst die er niet meer is. De andere is mooi en rond en lijkt zich af te zetten tegen de afgezette borst.

Haar man heeft nog steeds niets anders gezegd dan ‘je bent nog steeds mooi’. Dat ‘steeds’ benadrukt dat er iets is veranderd. Ze wil het meisje weer zijn dat haar puberteit beleeft om een vrouw te worden. In de spiegel kijken zonder gelijk haar hoofd weer weg te draaien. Haar borsten zien groeien.

De correctie duurt nog maanden. En dan nog… Het blijft nep. Hoe voelen siliconen in je hoofd? Onbegrijpelijk dat vrouwen in hun gezonde borsten laten snijden voor een maatje meer.

Ze haalt de kleding uit de vuilniszak die ze voor de zoveelste keer er weer in heeft gedaan, of liever gezegd, gegooid. De tik van een traan op de vuilniszak worden tikken.

Ze kleedt zich aan en doet d’r haar goed. Haar! Ja, dat heeft ze weer. Die pruik heeft nooit op een stapeltje gelegen. Zodra ze die niet meer nodig had, hebben ze hem in een vuurkorf in de tuin verbrand. Een stinkende tijd verdween in de lucht. Er werd voor haar geapplaudisseerd. Met een gemaakte glimlach deed ze of ze van haar glaasje kinderchampagne genoot. De barbecue ernaast werd op de eerste warme avond weer gezellig in gebruik genomen. Het was op de dag dat de keuringsarts had gezegd dat de vermoeidheid nu wel weg was. Het leven ging weer gewoon door. Dat was maar goed ook – vond iedereen. En ze kon gewoon blijven zitten, zelfs het wegwerpbestek hoefde ze niet weg te gooien, vond haar man die te veel had gedronken, maar dat wel had verdiend na die voor hem ook moeilijke tijd. Evenals de eerste vrijpartij sinds lange tijd, die ze haast uitredend uit haar gehavende lichaam onderging. Met het licht uit.

Ergens boven in de kast maakt ze een stapeltje zonder het te benoemen. Ze kijkt voorbij haar spiegelbeeld en ziet de foto’s op haar nachtkastje. Het is goed, voor nu althans. ‘Alles is in orde,’ had de arts gezegd. ‘Evenveel kans als iedere andere vrouw.’ Het leven zit vol met kansen en percentages.

Maar tranen van verdriet en blijdschap zijn procentueel niet van elkaar te onderscheiden.

Ik denk dat ik naar het partijcongres van GroenLinks kijk met Jesse Klaver aan het woord: opgerolde mouwen. Maar ik vergis me, het is Klaas Dijkhoff, de slimste mens volgens het gelijknamige tv-programma. Klaas vindt dat je mensen als persoon moet aanspreken... ‘We moeten af van het aanspreken van iemand als deel van een groep. Je mag een net afgestudeerd Marokkaans meisje niet op wangedrag van een jongen aanspreken.’ Hiermee doelt hij op een bepaald probleem, maar durft zich hieraan niet te wagen.

Heel goed meneer Dijkhoff, een mens is een individu. Maar vervolgens spreekt u zichzelf tegen als u het over verlaging van de bijstandsuitkering heeft die hele groepen mensen zal treffen – als iemand een opleiding volgt, solliciteert of vrijwilligerswerk doet, kan hij ‘er wat bijverdienen’.

Een bijstandsuitkering is een recht. Verworven door bijvoorbeeld ouderen – om het toch maar over groepen te hebben – die buiten hun schuld om door ontslag en boventalligheid in de problemen zijn gekomen. Niet weten hoe ze hun pensioen moeten halen met hoge huur- of hypotheeklasten. Ziek door de stress na jaren van sollicitatie en afwijzing moeten ze ook nog een tegenprestatie leveren die totaal geen zoden aan de dijk zet. Het doet me weer denken aan Jetta Klijnsma met haar desastreuze kostendelersnorm die zelfs bijstandsgerechtigden het ‘moestuintje van Albert Heijn’ niet gunde.

Verder zegt Dijkhoff dat vluchtelingen als ze vijf jaar hier zijn niet meer automatisch het Nederlanderschap moeten krijgen. Ze kunnen drie of vier jaar in Nederland 'bijkomen' en dan terugkeren. Hij zegt hiermee dat het aantal bijstandsuitkeringen exorbitant is gestegen door het falende VVD-immigratiebeleid. Dat economische vluchtelingen hier mogelijk een bijstandsuitkering moeten verdienen staat als een paal boven water. Maar ja, ageren tegen deze mensen ligt veel gevoeliger dan mensen korten die in Nederland altijd hebben gewerkt. Kunnen zij zich beroepen op discriminatie? Kort niet de verkeerden, meneer Dijkhoff.

En wat gaat u doen met die twee bijstandsgerechtigden van Villa Eikenhorst in Wassenaar die niet eens belasting betalen? O, lintjesknippen is ook een tegenprestatie? Gaan we dat toch doen!

Het lijkt mij verstandig, meneer Dijkhoff, dat u zich in verbinding stelt met Jetta Klijnsma. Volgens mij is zij ergens in het oosten van het land bezig met haar moestuintje. Onder de groene bladeren van de radijsplantjes van Albert Heijn zult u geen radijs aantreffen. Maar ach, u levert een tegenprestatie en uw mouwen zijn tenslotte al opgestroopt. Wees nu eens écht slim.

Net bekomen van een zangeres met rollende ogen die een kip nadoet, of een andere plaag dient zich aan. ‘Nog één nachtje slapen,’ zegt de zoveelste in haar stoel soppende of op zijn kruk wippende royalty-deskundige. Ik noem geen namen: te veel en te ergerlijk. Ook niet van ‘die ene uit Engeland en die andere uit Amerika’ die door hun voorgenomen huwelijk ‘ons’ zo blij maken.

Blijde gezichten van BN’ers bij de diverse praatprogramma’s van Nederland. Behalve Peter R. de Vries. Die heeft niets met koningshuizen. Hij bemoeit zich liever met een bekende boef die voor het hekje staat in een zwaarbewaakte bunker waar al vroeg een rij staat van mensen vererende ‘toeristen’ die een glimp hopen op te vangen van rapaille en Astrid. Wat een geweldige vrouw. Wat een goed boek.

Het kan niet op, wat een week: vandaag het huwelijk van ‘die twee’. Zelfs uit Australië zijn ze gekomen om de koets voorbij te zien rijden. Verkleed als elfje! Nee, op grond daarvan kun je niet opgepakt worden. En zul je altijd zien: in Engeland regent het frequent; depressies krijgen wij altijd uit dit land, maar vandaag is het daar stralend zonnig. Je krijgt niet altijd wat je verdient.

Uitgebreid wordt de dresscode besproken. De jurken moeten net over de knie vallen en de mannen kleden zich in jacquet. De steeds meer krimpende Elizabeth zal toch een zoompje moeten leggen. Philip loopt er sowieso bij als een pinguïn.

Geen probleem voor Willem-Alexander en Máxima, want die zijn niet uitgenodigd en kunnen dus nog uitrusten van Koningsdag en de Dodenherdenking op 4 mei. Max hoeft Jan Taminiau niet te bellen en Alexander (nee, niet Pechtold, die heeft een akkefietje door zijn uitspraak over Russen) kan zijn veredelde marechaussee-uniform in de mottenballen laten hangen.

Het wordt een ingetogen huwelijk met maar zeshonderd genodigden onder wie mensen uit de liefdadigheidswereld. Want dat zal toch de corebusiness van ‘die twee’ worden. Het huwelijksfeest kost dan ook niet meer dan een slordige vijftigmiljoen pond.

Jammer dat de vader van ‘die andere uit Amerika’ er niet bij kan zijn. Maar dat gebeurt wel vaker: heeft de een moeite om vliegtuigluiken gesloten te houden, heeft de ander hartfalen. Ach, falen blijft falen.

Vanmiddag zal er wel weer een collectant voor de supermarkt staan. Ik denk dat ik toch maar eens een selfie neem als ik royaal een euro doneer.

Het AD wil de zwartepietendiscussie niet stoppen en voor- of tegenstanders de mond snoeren, maar opschorten tot na het sinterklaasfeest.

Daarmee wordt de discussie juist weer aangezwengeld; alle praatprogramma’s besteden er weer aandacht aan. En ik nu ook. Dus genoeg hierover, voor mijn part voor altijd.

Mijn computer gaat bijna op zwart omdat mijn mailbox volloopt met allerlei advertenties over aanbiedingen op Black Friday. Vader- , Moeder- en Valentijnsdag zijn kennelijk niet meer voldoende voor de middenstand. Artikelen die speciaal voor deze dag zijn ingekocht, worden met quasi kortingen tot wel 70% aangeboden. Maar goed, dat is het spel.

Uiteraard is dit verschijnsel weer afkomstig uit het ‘mooie’ Amerika: ‘Sale on Black Friday.’ Amper de kalkoen van de vorige avond – Thanksgiving Day – naar binnen gewerkt of de Amerikanen drukken elkaar haast dood om toch vooral als een van de eersten de winkels te bestormen en geen ‘sale’ aan hun neus voorbij te laten gaan.

Uit een heel ander deel van de wereld komen berichten die zwarter dan zwart zijn en beslist geen spel: berichten over landen waar iedere 90 seconden een kind sterft door gebrek aan iets toch (ogenschijnlijk) heel simpels: schoon drinkwater. Met een rantsoentje van een paar liter moet een heel gezin het een week lang doen. Deze ‘korting’ gun je niemand. Op geen enkele dag!

Als ik gedoucht heb en gedurende de dag veel water drink omdat het gezond is en even later weer mijn handen was, doe ik dat dan in onschuld? Ondanks dat ik een jongetje van drie jaar oud met de lengte van een kind van een jaar op mijn netvlies heb?

Als op Black Friday (en andere dagen!) de voorraad flessen drinkwater uit de supermarkt wordt gehaald in landen waar schoon drinkwater gewoon uit de kraan komt, verzameld en naar de landen wordt vervoerd waar geen water door de leidingen stroomt, dan is het probleem gedeeltelijk opgelost. Als een verstuurd appje met een foto binnen luttele seconden aan de andere kant van de wereld kan worden ontvangen, dan moet dit technisch en logistiek mogelijk zijn.

Maar gedeeltelijk opgelost is geen oplossing, want zolang de droogte aanhoudt en er geen échte milieumaatregelen worden genomen, zal dit probleem blijven bestaan. Als iedere 180 seconden een kind sterft in plaats van iedere 90, dan is er niets opgelost!

Code oranje? We fietsten er gewoon doorheen omdat die nog niet bestond. Niet zeuren, maar wat harder trappen in een lagere versnelling als je die had. Straatjes binnendoor nemen, dan had je wat minder last van die stevige wind die tegenwoordig storm heet.

Je hoort en ziet toch het weerbericht op de diverse zenders; herhalingen van herhalingen. Tussen die berichten door verslagen van de orkaan Irma – waarom die orkanen altijd dit soort namen krijgen is mij een raadsel.

Nadat ik voor de zekerheid mijn oude, krakkemikkige zonnescherm nog wat vaster zet, zie ik op tv dat er niet veel van Sint-Maarten is overgebleven. Ik probeer me voor te stellen hoe verschrikkelijk dat is terwijl ik naar mijn inboedel kijk. Hoe verschrikkelijk het is als je niets te eten meer hebt, je je kinderen niets te eten kan geven. Welke code moet je daarvoor geven?

Te eten heb ik het over. En je huis kwijt zijn waar wellicht een zonnescherm aan gehangen heeft. Persoonlijke bezittingen zoals foto’s en andere dierbare herinneringen. Of nog erger, zoals dierbaren verliezen.

Maar dat de orkaan alles heeft verwoest wil nog niet zeggen dat je maar moet gaan plunderen. Goede mensen sjouwen geen dozen met tv’s en computers op hun rug mee door het water. Goede mensen stelen hooguit eten. Stelen kun je dat niet eens noemen.

Dat er een tv-actie zou komen wist je wel. En natuurlijk weer aangekondigd door BN’ers die ons moeten aansporen om toch vooral te doneren. In rijen staan ze klaar – vooral diegenen die even wat minder in beeld zijn geweest – om plaats te nemen in een telefoonpanel om aan brandmarketing te doen: kan nooit kwaad om het eigen merk te promoten en aan naamsbekendheid te doen.

Wat zijn ze toch goed. Vertellen tranentrekkende gesprekken die ze gevoerd hebben met mensen die nog dagen onder de indruk zijn van hun gesprek met de BN’er.

Een jongetje komt de inhoud van zijn kapotgeslagen spaarvarken, wel tien euro, brengen. Tranen van ontroering bij de presentator. Het jochie is zelf haast in tranen – ja, als je gedwongen wordt door je vader met die hamer in zijn hand… Vader wil ook wel eens op tv komen. Wie weet krijgt hij de kans om de naam van zijn bedrijf te noemen.

Als aan een inwoner van Sint-Maarten wordt gevraagd wat hij ervan vindt dat Willem-Alexander het eiland bezoekt, zegt hij diplomatiek dat dat voor de oudere generatie misschien wel waarde heeft. Hijzelf heeft niet zoveel met het koningshuis. En hij vraagt zich af of dat grote regeringsvliegtuig niet beter evacuees had kunnen vervoeren.

Hij heeft niet veel met Nederland. Wij met Sint-Maarten evenmin. Want we kennen dit eiland toch vooral van de aardrijkskundeles. Dat neemt niet weg dat mensen in nood te allen tijde geholpen moeten worden. Waar dan ook in de wereld en in allerlei gradaties. Dus ook in Groningen. Maar dat kennen we eveneens alleen maar van de aardrijkskundeles en door Freek de Jonge en Jan Mulder. Daar werd de geldkraan niet zo ver voor opengedraaid. De gaskraan wel.

’s Avonds is het dan zover. Zowel RTL Late Night als Pauw laat live de uitslag zien van wat de inzamelingsactie heeft opgeleverd. Met een druk op de knop laat Irene Moors de eindstand zien: 13 miljoen euro! Uitgerekend weervrouw Helga van Leur komt close-up in beeld. Ze ontploft zowat van blijdschap alsof ze een schuldgevoel heeft dat ze orkaan Irma niet heeft kunnen keren.

Opmerkelijk is de reactie van Jeroen Pauws gast Kees van Kooten, die op karakteristieke wijze zegt dat het beter was geweest om de gezinnen persoonlijk financieel tegemoet te komen en verder te helpen: ‘Zoveel mensen wonen er niet op Sint-Maarten.’ Hij rekent voor hoeveel gezinnen er ongeveer moeten zijn…

Het Rode Kruis zorgt ervoor dat al het geld en/of de goederen bij de juiste mensen terecht zullen komen. Dat zal wel. Maar wie garandeert mij dat tot ‘de juiste mensen’ niet die dozen sjouwende criminelen behoren?