Haringparty

Een oer-Hollands feestje – helaas ‘party’ genoemd – dreigt de nek omgedraaid te worden. Althans als het aan Maarten van Heuven van de Utrechtse Partij voor de Dieren ligt. Hij vindt het ongepast als burgermeester Sharon Dijksma naar een evenement in juni van een andere partij gaat: de Nationale Haringpartij. ‘Het is niet meer van deze tijd om mensen uit het college naar een bijeenkomst te sturen waar dode dieren worden gegeten,’ aldus Van Heuven – het is niet aan te raden om die beestjes levend te eten, lijkt mij.

Onbekend is of hij dat met zijn eveneens politiek onbelangrijke maatjes in Den Haag heeft overlegd. Maar je moet nu eenmaal opvallen.

De Vereniging Nederlandse Visspecialisten beweert dat haring duurzaam is, want er is weinig bijvangst. En er komt weinig uitstoot bij kijken – dan moet je je wel met de uien inhouden, natuurlijk.

Een paar jaar geleden was ik op de haringparty van een bekend Amsterdams hotel waar nietszeggende mensen veel te vertellen hebben met hun mond vol. Toekomstig erfgename Paris H. is er niet. Amerikanen houden niet van ‘raw fish’. Ik kijk voor de zekerheid nog even naar het dak, maar er staat gelukkig niemand. Een vrouw met een diep decolleté, die meer heeft laten verbouwen dan het hotel, heeft een ‘levende’ haring aan zijn staart en probeert hem tussen haar gebotoxte lippen te stoppen. Met een trillende hand hangt ze de haring op haar opgespoten wang en de chardonnay giet ze over haar Prada’s. ‘Gaat het Marijke?’ vraagt een man. ‘Jawel, maar waar die uitjes zijn gebleven…?’

De man is een presentator uit de kelder van de NPO. Toch weet hij al jaren zijn broek zonder riem op te houden. Schaal na schaal gaat rond. Brood ontbreekt, dat is niet gepast in dit hotel.

‘Ik dacht dat u vegetariër was? Dat heb ik u dikwijls op tv horen zeggen. ‘Bij gelegenheid eet ik vis. Vlees eet ik niet,’ zegt de presentator. ‘Die arme dieren: een pen door hun kop of zonder verdoving hun keel doorgesneden…’

‘Nee, dan is stikken in een net humaner.’ Hij vindt mijn opmerking nogal zuur; nou ja, dat past dan weer prima bij de haring.

Jesse staat aan de linkerkant een beetje eenzaam een haring te eten. ‘Wist u dat de haring vroeger groen was?’ – ik heb gelijk zijn aandacht.

‘Groen?’

‘Ja, dat noemden ze zo. Niet ingevroren geweest, zoals nu.’

‘Dat scheelt energie.’

‘Daar zijn ze van teruggekomen.’

‘Waarom?’

‘Nou, vanwege de haringworm die er dan nog in kan zitten. En om nu twee dieren, waarvan een nog levend, in een keer op te eten…’

Ik kijk uit naar vlaggetjesdag: nieuwe zoute haring uit de Noordzee. Geen zure uit de Utrechtse Vecht. 

Nokia en Samsung met een klepje

Van de week kom ik een oud-collega tegen, of liever gezegd een verouderde collega. Toen al. Van het bedrijf hadden we een Nokia ter beschikking waar je niet meer mee kon doen dan sms’jes versturen. En bellen natuurlijk, want daar waren mobieltjes in eerste instantie voor bedoeld. Je belt tenslotte ook niet met je fototoestel. De meesten van ons koppelden het bedrijfsabonnement aan hun eigen smartphone. Deze collega niet. Hij had privé een ouderwetse, maar oersterke Samsung met een klepje. Ooit een topper.


‘Je was opeens verdwenen,’ zeg ik.  
‘Dat klopt. Van de ene op de andere dag – wat zeg ik, moment – ben ik boventallig verklaard.’
‘O, dat wist ik niet.’
‘Ik kon geen e-mail aan de collega’s versturen, want mijn computer ging gelijk op zwart. Mijn Nokia moest ik meteen inleveren. En om nu iedereen met mijn privé-prepaid-Samsungetje te bellen… Wel werd er gevraagd of ik een code op mijn Nokia had. Ik had niets te verbergen, maar ik zei ‘nee’. Ik vond het wel leuk om ze te laten puzzelen. Mijn laptop moest ik ook inleveren, hoewel ik geen laptop van het bedrijf had. Ik lachte die kale in zijn gezicht uit. Later nog harder toen ik hoorde dat hij zelf naar een functie elders moest uitkijken.’
‘En hoe toen verder?’
‘De gebruikelijke afkoopsom, volgens het sociaal plan. Een zekerheid waarvan zeker is dat je er zelfs met een advocaat niets uit kunt slepen. Voorwaarde is wel dat je je klep houdt over het bedrijf.­ Dat doe ik ook, want waarom zou ik dat doen?’
‘Nou…’
‘Als er geen vertrouwen is, dan ga ik wat anders doen. Je moet alles tegenwoordig toch als een uitdaging – herstel, challenge – zien? Wel klote dat mijn pensioen naar de klote is, want de premie wordt niet doorbetaald. Maar geen kwaad woord over het bedrijf, hoor.’


‘Dat is toch ook wat hè, met die Rutte.’
Hij haalt zijn schouders op… ‘Ach, politiek is per definitie oneerlijk. Waren er geen ouderwetse mobieltjes, dan zijn er wel de ouderwetse achterkamertjes. Overal wordt er gelekt, het hele zooitje is incontinent. Kijk maar naar Prinsjesdag. En wie moet Rutte opvolgen? Kaag? Die veegt met haar partijbezem alles onder het stoffige tapijt.’   
‘Wat doe je nu voor werk?’ vraag ik.
‘Ik ben schrijver.’
‘Leuk! Wat schrijf je?’
‘Verhalen en columns.’
Hij pakt zijn smartphone en laat een stukje tekst zien: over een man met een ouderwetse Samsung met klepje, een Nokia die hij op zijn werk moest inleveren toen hij boventallig werd verklaard en dat aan een oud-collega vertelt die hij toevallig tegenkomt, maar van wie hij nooit meer iets had gehoord. ‘Het is nog niet af. Misschien schrijf ik toch wel iets over het aftreden van Rutte. Dat hij zijn Nokia inlevert, maar dat hij zich geen zorgen hoeft te maken over zijn pensioen, en dat het wachten op een aanbieding zijn enige uitdaging is. Iets met Europa of zo. Wel een weekje bij de nonnen zijn Engels bijspijkeren.’
‘En als hij niet aftreedt?’
‘Dan lak ik het gedeelte over Rutte gewoon zwart.’

Lachwekkend vals sentiment

Het lijkt lang geleden, de stamgasten van talkshows die vooral de vaccinaties kwamen aanprijzen. In beeld de bij henzelf gezette lachprik, in hun eigen ziekenhuis. Ze deden het nog net niet zelf.

Diederik Gommers vreesde een tekort aan ic-bedden en kwam door ordinaire bezuiniging van het ministerie van VWS, nauwelijks opgeschaald er klem tussen te zitten. Maar avond aan avond naar wéér een talkshow: energielabel Z! – beter dan afgepeigerd een lichtbruin label aan je grote teen aan het eind van de ziekenhuisketen.

Diederik komt nu langs als Feyenoordsupporter. Lachwekkend als je weet dat Ajax kampioen wordt. Weer eens verkeerd voorgelicht door ex-collega Ernst Kuipers, die hem de ranglijst van 2017 heeft meegegeven.

Het lachexcuus, daar gaat het nu om. De vileine Jinek, die zelf geen sorry zegt nadat ze gelachen heeft om kleedkamerhumor, veroordeelt Johan Derksen. Daar kan ik nou om lachen. Trouwens, was het wel bij Jinek en niet bij OP1 waar Diederik Gommers te gast was? Lach me gerust uit dat ik dat niet meer precies weet – zonder excuses achteraf graag – maar door al die wisselende partners bij OP1 raak ik in de war: wie doet het met wie en op welke avond, en klikt Jort zijn bretels grensoverschrijdend los en zo ja, voor wie dan? Maar dat is meer een zaak voor een klikkende juicy roddelkoningin, die er een paar centen als eventueel ‘gerechtelijk excuus’ voor overheeft.

Het Songfestival is ook lachwekkend: de extravagante deelnemers, maar ook de ‘kenners’. Welk verstand moet je hebben om verstand van steeds idioter uitgedoste vals zingende extravagante eendagsvliegen te hebben? Uit plaatsvervangende schaamte: mijn excuses. Waar ik niet om kan lachen is de grap over S10: ‘Hoe heet haar halfzusje…? S5!’ Doelend op de code die opgeluchte dienstplichtigen vroeger kregen als ze voor de militaire dienst werden afgekeurd. Liever dat dan later PTSS oplopen doordat je – dan nog met beide benen – in een wervingsspotje van Defensie bent getrapt om ergens ver weg een land te verdedigen waar je niets hebt te zoeken, niet eens welkom bent. En je moet er al helemaal niet aan denken dat ze op 4 mei aan je denken.

Bij gebrek aan ook maar één goed liedje, kun je om sentimentele redenen het beste Oekraïne laten winnen. Probleem wordt dan wel wie het Songfestival volgend jaar gaat presenteren. De toespraak van Rutte aan het Oekraïense parlement is net wat te vroeg gekomen, anders had hij kunnen zeggen: ‘Se Netterlands will take care of it. We have Sjantal Jenzen for you.’ Je moet toch wat bij gebrek aan reële steun. En dan zien wij Chantal eindelijk weer eens op tv.

Aan de andere kant: Australië zou het ook kunnen organiseren, zolang je maar klimaatneutraal vliegt. Poetin mag dan imperialistisch zijn, ik wist niet dat Europa zo groot is.

Meer moeite heb ik om uit sentiment Qatar het komend WK te laten winnen, omdat ze zoveel arbeiders uit verscheidene landen de handen uit de mouwen hebben laten steken met de bouw van de stadions. Er zijn toch betere ploegen dan Qatar? Maar ja, wat is eerlijk? De penalty tegen PSV was onterecht, die speler gebruikte zijn handen niet. En het door Femke Halsema afgekeurde kampioensfeest van Ajax op het Museumplein door gebrek aan beveiliging was ook onterecht. Zij heeft zelf nog niet zolang geleden toch ook ‘onbeveiligd’ op de Dam gestaan?

Eva Jinek, kleedkamerhumor en struikelstenen

Onder de douche blijf je maar schuimen doordat je teamgenoot – met wie je overigens goed bevriend bent – steeds maar shampoo op je haar spuit. Je doet je broek aan die tijdens de training stiekem in de vriezer is gestopt en daarna snel aan het haakje is gehangen. Ook door een vriend. Trek je je schoenen aan, blijkt er een ei in te zitten: lachen!

Als de bekende boer loop je netjes met gekamde haren de kleedkamer uit. Bij de deur spuit weer een andere vriend shampoo op je haar. Dus moet je je weer uitkleden en opnieuw douchen: lachen! Behalve jij.

Een Hagenaar, oud-voetballer Sjaak Polak, hangt twee jaar geleden bij Jinek de Hagenees uit en vertelt in geuren en kleuren hoe ze een naakte Ghanese voetballer in de kleedkamer met tape aan de massagetafel hadden vastgebonden, hete massagebalsem in zijn bilnaad smeerden om hem vervolgens naar de middenstip te rijden – niet over de middenlijn, dus van grensoverschrijding was geen sprake.

Onder anderen Alexander Pechtold – van wie we toen nog niet wisten dat zijn broek regelmatig ‘op halfelf’ hangt – schiet aan tafel in de lach en Eva Jinek piest zowat in haar broek van het lachen. Humor!

Twee jaar na dit incident veroordeelt Jinek Johan Derksen om het ‘kaarsincident’ en de overige mannen van Vandaag Inside omdat ze erom moesten lachen. Ze roept zelfs op tot een adverteerders- en kijkersboycot. Vandaag Inside is inmiddels van de buis en Jinek ook. Nee, ze wordt niet geboycot, maar na een aantal weken zwoegen voor een ‘gering’ salaris is de immer politiek correcte Beau weer aan de beurt. Maar Eva knijpt hem toch met de bilnaad, want hoe zet ze het lach-incident recht nu ze geen zendtijd heeft? Want wie lacht betaalt.

We weten dat Eva ‘moederrr’ is, dat heeft ze ‘weleens’ verteld én dat ze journalistiek heeft gestudeerd. Hoewel ze beweert dat de redactie en zij wisten dat de voetballers goed bevriend waren, past ze zoals het een goed journalist betaamt met terugwerkende kracht wederhoor toe en belt de Ghanese voetballer Obodai op – hoe ze aan zijn nummer komt?

‘Hilarisch’ en ‘heel erg goed geslaagd’, vond Obodai de grap. Dus is de grap goed ontvangen en daar gaat het om. Hoelang hij niet heeft kunnen zitten is op zich al lachwekkend. Of niet? Is het om te lachen als je iemand gehaast naar de tram ziet lopen en steeds meer vooroverbuigt en ten slotte struikelt over een loszittende steen? Het maakt niet uit als je je excuses achteraf aanbiedt, de knie van de ‘gevallene’ wordt er niet minder pijnlijk door.

In een artikel schrijft Jinek van de week dat er zes struikelstenen bij haar voor de deur in de stoep zijn geplaatst ter nagedachtenis aan een familie die in 1944 is gedeporteerd. Ze weet haar zoontje van 3,5 jaar met de toepasselijke naam Pax nauwelijks uit te leggen wat die stenen betekenen. Ze schrijft dit verhaal vertederend, zodat ik een glimlach om mijn mond krijg. Een emotionele uiting bij een verhaal over struikelstenen waar niemand over zal vallen. Alles op zijn tijd.  

Vandaag Inside - lachangst

‘Gisteravond bij Vandaag Inside’ kan vandaag nog gezegd worden, maar wellicht morgen niet meer: Johan Derksen stopt er na zijn ‘uitglijder’ mee, zegt hij…

Aan tafel de nationale kijkcijferhamster Angela de Jong – ik heb het niet over haar uiterlijk (ik kijk wel uit, ik wil niet op een stapel van het OM terechtkomen; weliswaar onderop, want échte zaken moeten voorgaan, toch?), maar over haar verzamelwoede van kijkcijfers, vooral van haar lievelingetje Boer zoekt Vrouw. Angela zit te wachten op een excuus van Derksen. Dat komt er niet. Hij heeft zijn keutel al ingetrokken en daarmee ook de kaars, die hij vervolgens virtueel rechtstandig tussen de benen van de vermeende vrouw plaatst.

Excuses van René van der Gijp dan? Tot in den treure herhaalt René dat hij niet om de inhoud van het verhaal van Johan lachte, maar omdat het zo absurd was. ‘Zo komt dat niet over,’ herhaalt Angela en doet opnieuw haar kennelijk ongemakkelijk zittende boerenvest goed. René zegt nogmaals dat hij natuurlijk niet om een verkrachting lacht. Noch René noch Johan maakt zijn excuus, zoals door Talpa was toegezegd.

Angela reist snel door naar de studio van Op1. Daar zit ook cabaretier Steven Brunswijk, die zich vroeger Brabo-‘n-woord’ noemde, maar inmiddels dat achtervoegsel heeft geschrapt. Verstrengeld in een woordenbrij excuseert hij zich wel voor het in de lach schieten, toen hij eerder deze week bij Vandaag Inside aan tafel zat. Maar ook hij lachte om het absurde van het verhaal van Johan, niet om een verkrachting.

Is ‘de gulle lach’ van Wim Sonneveld definitief verdwenen? Ik ben nog klaarwakker – niet te verwarren met woke – doe de tv uit en pak de dikke verzamelbundel columns Goede Woede van Youp van ’t Hek, die ik herlees. Ik schiet spontaan in de lach, ook om woorden en passages die nog kunnen, want ze staan er, maar niet meer worden geaccepteerd door de woke- en cancelcultuur.

Ik lees een column over seksuele voorkeur, kleur en de intocht van Sinterklaas in de zomer tijdens een grachtenfeestje van een bepaalde kleur. De details en benamingen waardoor ik in de lach schiet, schrijf ik niet op. Ten tweede omdat dat pronken is met andermans veren, en ten eerste omdat ondanks dat de gordijnen dichtzijn, je maar nooit weet wanneer het OM langskomt… Dat zijn zelfs Youps woorden mij niet waard. ‘Sinterklaas is moe, omdat het vroeger zo eenvoudig was.’ Daar laat ik het maar bij.

Waar ik ook om kan lachen zijn mensen die er prat op gaan (zogenaamd) geen tv meer te kijken, maar precies weten waar het allemaal om gaat bij Vandaag Inside en hun mening hierover gelijk klaar hebben. Doet me denken aan lang geleden, toen ‘niemand’ naar Sjef van Oekel keek, maar iedereen er de volgende dag wel schande van sprak.

Die mensen zitten vast met het geluid uit stiekem naar van die filmpjes te kijken. Nee, niet die, ik bedoel de filmpjes van bijvoorbeeld RTL Boulevard, waarin gestigmatiseerde dikke mensen van een trampoline stuiteren en bijna hun nek breken. Lachen! Gelukkig zie of hoor je dat het goed is afgelopen. Dat zal ongetwijfeld ook het geval zijn met de vrouw met de kaars, want in vijftig jaar hebben we niets van of over haar gehoord.

Kaag en Coldeweijer - grensoverschrijdend

Als je een bijlage niet leest, ben je een politica met een onduidelijke bijsluiter: wat houdt ‘nieuw leiderschap’ in en in hoeverre zijn je wegen gescheiden van de eveneens aan geheugenverlies lijdende minister-president? In hoeveel van de gevallen geldt: waar je mee omgaat word je door besmet?

Hans van Mierlo – oprichter van D66 – zie ik nog voor me in ’66, toen hij in een ouderwets filmpje standvastig door de straten liep. Soaps bestonden toen in Nederland nog niet. Aristocratie wel en dat heeft Kaag beslist niet van hem geërfd, dat zit in haar.
Gerotzooi in de partij, daar gaat het om. Nou en? Zoek het uit en ruim je rotzooi op. Kwalijk voor Kaags reputatie? Welke dan? De weg naar het door haar felbegeerde Torentje was toch al afgesloten.

Van Mierlo draait zich om in zijn graf, neemt er nog eentje en brieft alles door aan Connie; zij maakt er een roman van, misschien wel historisch, met mooie volzinnen over zin en onzin. Misschien komt er een persoon in voor die eerdaags ook een Me Tootje aan zijn vermeend chronisch afgezakte broek krijgt. ‘We noemen hem “Kereltje”', zegt Van Mierlo. Maar die naam had Wiegel al verzonnen. Of de beschuldiging waar is? Dat doet er niet toe, want in een roman mag je alles schrijven, daarvoor hoef je geen hoor- en wederhoor te doen, Yvonne Coldeweijer – weet zij veel, ze is nooit verder gekomen dan de juicy 'Bouqetreeks' en 'Mijn Geheim'. En dat is zo’n beetje het enige dat ze wél geheimhoudt. Weet ook Ellen ten Damme, die er dan ook voor kiest om in de kappersstoel van Eus zelf te vertellen dat ze acht jaar geleden ergens in Marokko tegen een Me Too is aangelopen. Ze noemt geen namen, maar Ali B zegt dat ze alleen maar wat hebben geflirt en gezoend. Dat is dus wederhoor – jammer Yvonne, je bent te laat. Maar ja, er is vast nog wel een andere rat. We noemen hem Ciske.

Lilianne Ploumen legt haar functie als fractievoorzitter van de PvdA neer. Ze is er niet geschikt voor, zegt ze – of haar partij? Na de broedermoord van Lodewijk Asscher op Diederik Samsom zo’n zes jaar geleden, volgde zij een jaar geleden Asscher op, die terugtrad door een affaire. Nee, geen grensoverschrijdend gedrag. Het ging slechts om de toeslagenaffaire.

Maar het komt goed: Attje Kuiken volgt Ploumen op. Ze praat over de gasprijs en de woonproblemen. Als dat geen nieuw leiderschap is. De deelnemers van het spelprogramma 'De Verraders' – een slap aftreksel van 'Wie is de Mol' – krijgen psychische hulp aangeboden vanwege de vele complotten en leugens waarmee ze te maken kregen. Glennis Grace treedt weer op, dus kunnen we tijdens een concert van haar met een gerust hart zonder helm op weer naar de Jumbo. 60-plussers met een e-bike kunnen overigens beter de eerdaags verplichte helm ophouden. Je weet het maar nooit met die wilde asperges.

Corona en Oekraïne

Twee jaar geleden stonden ze op de balkons te applaudisseren voor de zorgmedewerkers en de hulpverleners. Glaasje wijn erbij, je moet toch wat in moeilijke tijden met vrijheidsbeperkende maatregelen. Met de buren, die anders amper gedag worden gezegd, proosten op betere tijden. Algauw verstomde het verveelde applaus. Hulpverleners werden als zondebok met vuurwerk bekogeld. Lockdown in, lockdown uit, wel of geen coronapaspoort. Maar uiteindelijk kwam de bevrijding.

Rusland bezet Oekraïne. Mensen worden in koelen bloede vermoord. Giro 555 wordt geopend, BN’ers zetten zich hier graag personal branding ‘belangeloos’ voor in.

Zij die kunnen vluchten arriveren na ontberingen met de trein in Nederland. Zij die dat niet kunnen, omdat ze anders van kleur zijn of een andere nationaliteit of overtuiging hebben, moeten nog even wachten voordat ze mogen vertrekken uit Oekraïne om met open armen te worden ontvangen door Nederlanders die best een kamer vrij hebben – dat valt vaak toch tegen, mensen zijn nu eenmaal mensen, getraumatiseerd of gewoon niet zo aardig. Nadat de coronahond naar het asiel is gebracht, komt men tot inkeer en belandt de vluchteling in een opvangcentrum. En buiten dat, je moet het maar zien te bolwerken met die hoge gasprijs die we aan Poetin betalen.

In talkshows valt het woord corona nauwelijks nog. Herhaalde berichten en meningen van deskundigen over hoe nu verder met Rusland en de Oekraïne worden tot in den treure in de als vanouds met publiek gevulde studio’s besproken. Cijfers gaan niet meer over het aantal besmettingen, maar over de inflatie en de gestegen gasprijs, dankzij Poetin.

Toch gaan we afgelopen week weer even terug naar het jongste verleden. Tegen Pasen verlang je naar het openbreken van de betrokken hemel, vredige paaskuikens. Ik dacht dat Attje Kuiken dat met betrokkenheid bedoelde. Maar Attje wil kruisigen. Ze beschuldigt Hugo de Jonge van betrokkenheid bij de mondkapjesdeal met Sywert van Lienden. Hugo moet zich in de Kamer verantwoorden. Zijn verweer is bepaald geen improvisatie, eerder slecht gespinde tekst: ‘(…) Een zekere mate van betrokkenheid, maar niet bij de deal (…) Excuses voor de onvolledigheid.’

Groengefrustreerde machteloze Jesse timmert wat woorden in elkaar. De uit hun tweejarige winterslaap gekomen Kamerleden hebben het niet over de amateuristische inkopers van de overheid. Naast wat Sywert eraan heeft verdiend, deugen de mondkapjes niet. Wijs hem op zijn betrokkenheid, eis een creditnota ter compensatie van de gestegen gasprijs.

Hugo mag blijven, maar zit met het volgende probleem: nieuw te bouwen huizen zullen door verhoogde bouwmaterialenprijzen in prijs stijgen. Het worden zware toekomstige tijden: de sympathie voor de Oekraïners zal drastisch afnemen als het om toewijzen van sociale huurwoningen gaat. Het applaus verstomt samen met de gastvrijheid. Het klimaatprobleem zal tot ergernis van Rob Jetten niet worden opgelost. Maar dat is niet de reden dat huizen onder water komen te staan. Daar zorgt de snel stijgende hypotheekrente wel voor. Een klusje voor vriendinnetje Kaag, die in ieder geval nog het Boekenbal heeft meegemaakt, ook al was er geen tafel om op te dansen.

Rob Jetten kijkt naar ‘Heel Holland verzakt’, Caroline van der plas naar ‘Boer zoekt non-binaire partner’. De Meilandjes doen mee aan ‘Ik Vertrek’ en houden nu wel woord – laten we het positief houden. Angela de Jong houdt de kijkcijfers bij en Johan Derksen is vergeten dat hij vaak moet plassen. René van der Gijp lacht zich daar een bult om en Wilfred Genee kan nog steeds niet presenteren.

Patatje woke

De jodiumpillen zijn niet aan te slepen en de kogelvrije vesten zijn al uitverkocht. Voor nood zijn er nog wel noodrantsoenen. Weer eens wat anders dan wc-papier hamsteren.

Een snackbarhouder uit Nijmegen verkoopt geen patatje oorlog meer. Gebrek aan mayonaise, pindasaus, uien of wat voor bende er nog meer op zijn patat zit? Nee, ‘het is uit de tijd’. Te vet of niet vegan genoeg? Nee, dat is het ook niet. Het gaat om de benaming, die is uit de tijd omdat het oorlog is en oorlog uit de tijd was. Naïef om te denken dat oorlog niet van alle tijden is, als het niet iedere dag op het nieuws is. Ergens in Afrika? Ach, schep lekker de patat in de bak en gooi er kledder overheen. Maar ja, oorlog is nu dichterbij dan je denkt. Virologen zijn verdwenen, ze hebben plaatsgemaakt voor Ruslanddeskundigen en militairen aan de talkshowtafels.

Wat moeten de Oekraïners wel niet denken als ze in hun schuilkelders een noodrantsoen eten, overladen met bommen. Ze doden de tijd met hun krantje – als het hun zelf niet overkomt – waarin staat dat die Nederlanders rustig een patatje oorlog eten. Jammer dat hun vertaalwoordenboek ergens wordt weggebombardeerd. Maar konden ze het vertalen, dan vraag ik me af of ze het begrijpen, die solidariteit van de Nijmeegse snackbarhouder. Want hebben ze daar überhaupt snackbars die patates frites verkopen, eventueel met een hoop herrie erop? – herrie genoeg trouwens.

De snackbarhouder lijkt me behoorlijk van de kaart als hij patat oorlog van de kaart haalt. Nu nog de slijter aan de overkant, die zijn wodka uit het schap haalt en het uit het zicht stiekem opzuipt: wat niet weet wat niet deert. Misschien lekker met een patatje oorlog erbij van zijn overbuurman.

Het wordt weer eens tijd voor een ouderwets gezellige tv-actie met een patatje erbij. Goed voor de personal branding van de BN’ers, na hun snacken uit de coronapot. Voor de dj’s Mattie Valk en Wytze de Jager is alles vergeven en vergeten. Ze zullen elkaar vredelievend een hand geven, nadat Mattie een paar jaar geleden Wytze achter zijn rug om heeft belazerd. ‘Het gaat op dit moment niet om ons, maar om het goede doel. Daar doen we het voor. We laten hiermee zien dat we een eenheid vormen en dit met z'n allen doen,’ aldus De Jager. Misschien eten ze na afloop van hun liefdadige radio-uitzending wel een patje, en drinken een koud glas Heineken – of mag Heineken ook niet meer, omdat Poetin dat met Willem-Alexander heeft gedronken? O jee, had ik dat maar niet gezegd, je weet wat er met Buckler is gebeurd…

Maar het gaat tenslotte om ‘het scorend vermogen’ en volgens Rinus Michels is voetbal oorlog. Ja, waarbij niet. Behalve in een snackbar in Nijmegen natuurlijk.

De tv-actie wordt gepresenteerd door Rob Kemps. Hij doet dat samen met een vrouw die je anders nooit op tv ziet: Chantal Janzen. Rob is een Slim Mens. De snackbarhouder is nog slimmer en zal zijn omzet woke-patat zien stijgen, de goedzak.

Rob is ook een Snollebol. Niet te verwarren met een Bossche bol, want hij komt uit Best. Een moorkop en een chocobol zijn trouwens hetzelfde. Daar maak je geen oorlog over.

De persco fiasco

Het oude karretje kwam niet meer door de apk-keuring. Iets met de vering of zo en in de tijd door wuivende/schuivende koninklijke derrières versleten dure zittingen. Naar de sloop dan maar? Dat doe je niet gauw met een door de Amsterdamse bevolking aan je overgrootmoeder geschonken vervoermiddel met bladgoud, ondanks een omstreden zijpaneel ‘Hulde der koloniën’. Om maar niet van het Javaanse teakhout te spreken.

Het oude beestje wordt voor 1,2 miljoen opgeknapt. Uit eigen zak, maar dat is een groot en rekbaar begrip: een achterzak van een uitpuilende stretchbroek.

Een glazen modelletje, dat nog ergens staat, is een goed vervangend vervoermiddel. De ramen worden gelapt zodat de wuivende familie goed is te zien. Dat wil zeggen, niet de laatste twee jaar, corona gooit roet tegen de glasheldere ramen.

Ondertussen is het oude gouden karretje weer als nieuw, maar de Vader des Vaderlands keurt nu als charmeoffensief zelf het karretje af. Niet om het goud. Nee, het omstreden zijpaneel is de boosdoener. ‘Nederland is er nog niet klaar voor,’ zegt hij in zijn ‘persco’. Tot die tijd gaat het rijtuig als cultureel erfgoed het museum in – om er nooit meer uit te komen. Maar wie gaat er nu wel naar kijken als je dat ding niet meer op Prinsjesdag wilt zien? Alex had er beter aan gedaan dat paneel blank te spuiten en er een affiche van het circuit van Zandvoort op te plakken. Er is vast wel een of andere neef die daar geld voor over heeft. Of reclame voor het Tropenmuseum. De culturele sector blijft het moeilijk houden, zo blijkt uit de persco van de deze week door hem beëdigde minister Kuipers, die lobbyend in talkshows eindelijk dat besmettelijke ziekenhuis heeft verlaten. De minister doet het door zijn medische kennis iets anders dan zijn voorganger. Hoe? Op de achtergrond grafieken waar heel Nederland blind voor is geworden. In het hoekje van het beeld is de doventolk weggestopt, anders zijn die belangrijkere grafieken natuurlijk niet te zien.

De lockdown is een fiasco gebleken. ‘De besmettingen stijgen pijlsnel.’ Het kan dus niet, maar onder terechte maatschappelijke druk gebeurt het wel. Zo gaan de winkels weer open en mogen kappers weer knippen. Maar theaters en de horeca blijven dicht. Waarom? De Jonge kon het ook al niet uitleggen. De vraag ontwijken is ook voor Kuipers de beste politieke verklaring die hij niet-medisch ervoor kan geven.

Holland Casino - Ellie is de Mol

De Staatsloterij speelt in op het sentiment door een oudere man met een depressieve houten koekoek te laten zien die niet meer uit de klok wil komen. De Postcode Loterij speelt in op het ons-kent-onsgevoel door een kerstkaart met foto’s van BN’ers en handtekeningen erop te sturen naar mijn huisadres, eveneens lotnummer. Dus mijn lot heb ik al, zonder daarom te hebben gevraagd. Snel een code activeren en betalen, anders is je lot waardeloos en heb je het niet in eigen hand mochten die verdomde buren wel winnen terwijl jij machteloos en jaloers moet toekijken hoe ze een gerepeteerd feest met zo’n BN’er vieren. ‘En waarom speelt u mee, mevrouw?’ ‘Voor het goede doel.’

Je postcode veranderen en dus afzien van je lot is onmogelijk. Ik kan natuurlijk verhuizen, maar daar wacht me weer een nieuw lot.

Verslaving kan je je gezondheid kosten. Reclame voor sigaretten is verboden, in de supermarkten worden ze in kasten opgeborgen, die overigens altijd openstaan. Medewerkers zoeken zich een bult om de haast merkloze verpakkingen van elkaar te onderscheiden. Maar verkocht worden ze, ook al moet je een tijd wachten omdat een gokverslaafde zijn dure iPhone onder het apparaat houdt en het maar steeds niet lukt om zijn ‘straat’ en krasloten af te rekenen, gesaldeerd met het winstbedrag van winnende loten, zodat hij nog ‘slechts’ honderd euro hoeft te betalen om zijn verslaving voort te zetten.

Reclame maken voor gokken mag wel. Ook door Holland Casino, het gokbedrijf van de overheid, die er een aardig graanschuurtje naast de accijnzen op sigaretten en drank van meepikt. Ellie, voormalig politiewoordvoerster, presenteert het reclamespotje. Even niets te doen als politieadviseur ergens in een ver land, waar ze voor de voeten van de plaatselijke politie loopt en schrijnende toestanden van kinderen laat zien. En ook al twee jaar geen Canal Parade gepresenteerd.

‘Leef spannend, niet roekeloos’. Het gaat over verantwoord gokken. Op de rand van een bad kijkt Ellie naar een naakte man. Niet bepaald een Lust voor het oog. Ik gok dat als een mannelijke BN’er op de rand van het bad had gezeten, kijkend naar een naakte vrouw, er van seksisme zou zijn gesproken. Vreemde actie van de voorvechtster van gelijkheid. En dat volop in de ether getuigt van weinig discipline. Maar ik heb altijd al gedacht: Ellie is de Mol van Holland Casino.

Online gokken trekt jongeren aan. Verantwoord gokken bestaat niet. De verstopte sigaretten zullen minder aantrekkingskracht uitoefenen op jongeren dan reclamespotjes over gokken, gepresenteerd door een ex-politieagente of een gesjeesde voetballer. Verantwoord gokken is onzin, ondanks de wettelijk verplichte zogenaamde sessie meter. Een alcoholist stopt ook niet met drinken als de naar binnen gewerkte hoeveelheid drank wordt gemeten.  

Hans Klok adviseer ik een verdwijntruc te doen uit zijn spotje van een online casino.  

De hamster en de koekoek - Merry little Christmas

Heerlijk, die donkere dagen voor kerst. We kunnen nog naar buiten en in de supermarkten op anderhalve meter afstand volop inslaan wat we denken nodig te hebben. Liefdevolle dagen delen met onze geliefden. Maximaal vier, voor sommigen al een hele opgave.

Dat geldt niet voor een prinsesje en ook niet voor de vrouwelijke manager van de supermarkt, die in de oranjegekleurde WK-zomer feilloos wist waar de bitterballen lagen. Aan haar kersttafel zit een gemêleerd gezelschap van meer dan vier personen; moet je dan de een ten koste van de ander uitsluiten? Houd het inclusief! Zoals het eten van de supermarkt, dat je moeilijk exclusief kunt noemen.

Maar er komt nog een gast… Wat is er gebeurd? De hamster is verliefd op de hamster van de overkant en ontsnapte uit zijn hokje. Door de sneeuw – Piet Paulusma had 40% kans op sneeuw voorspeld – loopt de hamster naar de overkant. Houdt zich schuil voor een kat, achter een kerstman, en komt bijna onder een auto. Hij tekent een hartje op het beslagen raam waarachter zijn geliefde in een hokje zit. Of ze daar vrijwillig zit, een verblijfsvergunning heeft, is niet bekend. Op de achtergrond muziek: Have yourself a merry little Christmas. Even later wordt hij weer opgehaald. Maar met de kerst is zijn geliefde van de overkant een extra gast. Een lieflijk gezicht: hij de albinohamster en zij wat donkerder met vlekken, een soort roetveeghamster, samen in een hokje.

Oma noemt ze cavia’s, oma’s verstand wordt natuurlijk wat minder, daar is ze oma voor. Ze wordt gelijk gecorrigeerd door haar dochter: ‘Hamsters, mam’ – daar is ze manager voor.

Over verstand gesproken. Een man heeft problemen met zijn vogeltje. Verdwaasd loopt hij door de al wat mindere 40%-sneeuw van Piet Paulusma, met een koekoeksklok onder zijn arm – er zijn er voor minder opgeborgen. De koekoek is depressief en net zo kaal als zijn baasje. De klokkenmaker schudt de klok heen en weer. Kwaad loopt de man de deur uit. De dierenarts weet het ook niet en is bang dat alle mensen weglopen als er zo’n malloot in zijn wachtkamer zit. Uiteindelijk schuift de man de kroeg in. Wat moet je anders? Aan de muur hangt een koekoeksklok. De koekoek komt flirtend uit de klok – het werd een keer tijd. De koekoek van de man fleurt helemaal op. De klok wordt hem geschonken en voor hem ingepakt. Met twee gelukkige houten vogels (wappie, wappie) loopt de man weer over straat. Zijn staatslot heeft hij als dank achtergelaten. De kans dat er een prijs op valt is even klein als de kans dat in Albert Heijn de spuitfles om je winkelwagentje schoon te maken niet leeg is, en de dispenser met ontsmettingsmiddel functioneert of ook niet leeg is. Mooie taak voor de manager.

’s Avonds liggen twee oudere jongeren in bed. Een man en een vrouw – ja, dat kan nog steeds. Zij vraagt of hij het alarm heeft aangezet. Dat is hij vergeten, bezig met zijn eigen ‘alarm’ op kerstavond, je weet maar nooit. ‘Dan doe ik het weeel,’ zegt de vrouw en drukt op de app van haar telefoon – dat had ze toch meteen kunnen doen? Ze wenst hem welterusten. Hij haar en weet dat ‘de koekoek niet uit de klok’ komt, ‘Piet komt niet in het hokje’.

‘Have yourself a merry Christmas’. Have yourself a merry little Christmas. Dat is voor hem ‘verisure’.

'Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst'

Mijn bagagedrager is te klein, of mijn tas is te groot en te zwaar. Dat kan ook.

Ik knijp in mijn handremmen. Door de regen gaat dat moeizaam. Mijn tas is voor de tweede keer onder mijn snelbinders zijwaarts naast mijn achterwiel gezakt. Snel bind ik de tas weer vast. Om een hogere versnelling te schakelen moet ik eerst terugtrappen.

Een wiskundeproefwerk, een last op mijn schouders. Vermanende woorden van de wiskundeleraar als blijkt dat mijn geodriehoek de beknelling door mijn snelbinder niet heeft overleefd. Alles gaat snel, te snel. Vooruitkijken naar morgen is overmorgen alweer terugkijken: wat heb je gezien, onthouden en geleerd? Ik keek naar de toekomst, was bezorgd dat er wat met mijn ouders kon gebeuren… het ergste. En dat is nu alweer de verleden tijd van de toekomst. Het kopje thee ’s middags mis ik nog steeds.

‘Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst’

Vooruitkijken naar de toekomst is een pleonasme: de toekomst ligt altijd voor je. Het is een verhaspeling (contaminatie) van ‘vooruitkijken’ en ‘naar de toekomst kijken’.  

Omzien naar elkaar betekent niet een 2G-beleid voeren, waardoor de een welkom is en de ander niet. Omzien naar elkaar is wel omkijken naar Omtzigt, mevrouw Kaag. Of heeft u daar geen herinnering aan, meneer Rutte?

De kinderopvang wordt tautologisch ‘gratis, cadeau en voor niets’. En voor de hoogste inkomens fantastisch. Gratis wil niet zeggen dat het niet betaald moet worden. Het solidariteitsbeginsel leert ons dat ook mensen zonder kinderen aan de kinderbijslag meebetalen, en aan de kinderopvang. Terwijl jongere generaties moeite hebben met de financiering van pensioenen voor ouderen – enigszins te begrijpen als je tot je 80stemoet doorwerken.

Maar als je kinderen neemt, zul je er toch zelf voor moeten zorgen. Als je dan toch naar de toekomst kijkt, wordt het hoog tijd dat kinderen van de wegdouwmaatschappij weer thuis worden opgevoed. In betaalbare huizen. De carrière, aanbouw en de zoveelste vakantie kunnen wel even wachten. Scheelt een burn-out. En voor minima en alleenstaande ouders moet er dan een toeslag komen – dat had ik beter niet kunnen schrijven, want dat is vooruitkijken naar het verleden…

Sommige ouders hebben geen toeslag nodig, maar krijgen die elk jaar weer bovenop hun uitkering. Daar houdt hun dochter – die zelf een jaartje daarvan afziet omdat papa en mama een foutje te veel hebben gemaakt – een bescheiden verjaardagsfeestje voor 21 personen van. Papa jaagt er verder lustig op los, Rutte breit het wel weer recht. Kaag wil als powervrouw niets met breien te maken hebben. Ze springt op een tafel en brabbelt iets van ‘nieuw leiderschap’ en ‘hier scheiden onze wegen’. Dat zegt ze wel meer. Segers kijkt voor- noch achteruit, alleen maar naar boven, en dankt een onzichtbaar ‘Iemand’ dat hij nog mee mag doen – verder gaat het goed met hem.

Terugdenken om weer vooruit te kunnen.

Met de kerst staat de tijd even gezellig stil. Tijd voor overpeinzing. Bewegen is koken. Zonder stress. Klimaat, boeren, vrouwenquotum, duurzaam, politiek… Voor de duur van twee dagen even niet.

Vloeken in de Kamer - je broek zakt ervan af

‘Oh godver! Jeetje sorry, mijn koffie. Dat is niet handig,’ zegt Rutte als hij zijn koffie omgooit tijdens het coronadebat. Hij probeert lachend, tevergeefs de troep op te ruimen.

Directeur Kees van Dijk van de Bond tegen het Vloeken vindt schelden in de Kamer ongepast. Ja, schelden is lelijk, net als de hele tijd vloeken. Maar vloeken hoeft geen schelden te zijn, meneer Van Dijk. Je kunt het wel combineren, zoals destijds die andere vrije jongen uit Den Haag: Tedje van Es, van De Tegenpartij: ‘Godverdegodver, krijg nou de vinkentering.’ Maar Rutte schold niet. Dat is de eerste verwarrende fout die Van Dijk maakt. De tweede is: ‘Het derde gebod geeft aan dat we de naam van God niet mogen bespotten of op een andere manier misbruiken,’ aldus Van Dijk van de Bond met een christelijke achtergrond – dat vermoeden had ik al. Hij refereert aan een tweedelig boek dat door mensen is geschreven en waarin een clou niet is te vinden. Je moet er maar in geloven. Of niet natuurlijk, want iedereen kan zijn eigen god verzinnen. Misschien bedoelde Rutte wel met ‘godver’ een heel andere god. Een beetje ijdel om aan te nemen dat het nu juist die van jezelf is. En de naam van jouw god mag je toch niet ijdel gebruiken, meneer Van Dijk?

Er zijn ergere dingen, meneer Van Dijk. Een Kamerlid dat een collega-Kamerlid met een tribunaal dreigt bijvoorbeeld. En nóg erger: de man die ik gisteravond radeloos op een ic zag liggen. Hij moest afscheid nemen van zijn familie omdat hij kunstmatig in slaap werd gebracht, niet wetende of hij nog wakker zou worden. Waarom? Vanwege een of ander virus waar ook zijn onbarmhartige god niets aan doet – als hij tenminste in een god gelooft. Zij familie is radeloos en zoekt naar een clou en hoopt op en bidt misschien voor een goed plot.

Voor een goed plot zorgde demissionair minister Van Engelshoven onlangs. Zij bood haar excuses aan. Aan wie nu weer? Aan mensen die van de ‘m’ in hun paspoort een ‘v’ wilden laten maken en andersom (of helemaal niets) een aantal jaren geleden, maar daar volgens een verouderde, strenge wet eerst een operatie voor moesten ondergaan. Belachelijk, alsof ze in Oost-Duitsland woonden. En dat om een letter in een paspoort. Als schadevergoeding krijgen ze vijfduizend euro.

Dus ga ik naar het stadsdeelkantoor, waar ze mijn verzoek toen hebben afgewezen. Eerst weten ze geen raad met me, gekleed in een jurk en met een baard – sommigen winnen het Songfestival ermee. Of ik inmiddels geopereerd ben, wordt er gevraagd. ‘Dat mag u niet vragen,’ zeg ik. ‘Ik kom mijn vijfduizend euro halen.’ Maar dat gaat zomaar niet. Ik moet toch mijn broek laten zakken. Ontdaan van alles gooi ik mijn koffie om: ‘Godver.’ Maar gescholden heb ik niet.

Rutte - 'De scholen sluiten heeft desastreuze gevolgen'

Er wordt een beroep gedaan op de samenleving. Op ongevaccineerden die mensen kunnen besmetten en daardoor in het ziekenhuis belanden. Ja, dat geldt voor henzelf ook.

Daar zijn statistieken van. Creatieve scorebordjournalistiek met percentages van percentages is het algoritme van het gelijk van de zelfvervullende voorspelling van het OMT, de regering, aan beroepsdeformatie en mediageilheid lijdende virologen, en de burger die er ook niets meer van snapt, maar de behoefte heeft toch iemand de schuld te geven van de pandemie.

Als je op paarden wedt, volgens een overwinningsstatistiek, kun je toch de mist ingaan. En dan ben je je geld kwijt. Als je afgelopen januari al je geld zet op de aankomende vaccinaties, kan dat winst opleveren. Maar die is niet genoeg, blijkt na mijn tweede vaccinatie. Gelukkig heb ik een boost in het vooruitzicht.

Een jaar geleden werd het applaus voor de zorg verstomd en namen hulpverleners het geknal van verboden vuurwerk in ‘ontvangst’ en werd de kerst verpest door COVID. Een intelligent vaccin zorgt er vervolgens voor dat de boel opengegooid kan worden, iedereen weer hutjemutje op vakantie kan gaan en samengepakt naar rondjes rijdende autootjes kan kijken en dansen op het ‘Amsterdam Dance Event’. Of ‘samen’ naar voetbal kan kijken en daar het overgebleven illegale vuurwerk kan afsteken. We zijn toch gevaccineerd? De besmettingen vallen mee… zeggen statistieken. En in de bioscoop draait ‘Mission Impossible’; daar komt ongetwijfeld het zoveelste vervolg op.

Het geniepige virus nestelt zich nu in onschuldige kinderen. ‘Opa’s en oma’s blijf uit de buurt van uw kleinkinderen,’ is de wijze raad van Rutte. ‘De scholen sluiten zal desastreuze gevolgen hebben, dus die blijven open.’ Voor wie dan? Niet voor de leerkrachten, want die lopen nu juist extra risico. Rutten bedoelt de ouders. De kerstvakantie is al een probleem op zich. Dan mis je de leerkrachten, de crèche, de voor- en naschoolse opvang nog meer dan opa en oma om op de kids te passen. Dat kunnen papa en mama toch niet de hele dag doen? En dan krijgen de kids eetproblemen, als de onderhandelingen in de supermarkt over wat er ’s avonds gegeten moet worden spaak lopen.

Dus haalt papa de kids gewoon om half drie van school, brengt ze thuis en heeft van drie tot vijf uur nog twee uurtjes de tijd om de kroeg in te duiken.

Huiselijk geweld zal toenemen als de scholen sluiten, bedoelt Rutte als een ‘logisch’ gevolg. Want het gebruik van de armen waarmee papa en mama elkaar omhelsden toen mama met de predictor in haar hand luidkeels riep ‘WE zijn zwanger!’ zal dan desastreuze gevolgen hebben.    

Bijbeunende BN'ers en een charlatan

Dat er nu al een boek over Amalia is geschreven verbaast me. Dat Claudia de Breij het schreef als BNNVARA-coryfee des te meer. Rood paste nooit goed bij Oranje. Maar het zijn moeilijke tijden, ook voor Claudia, de cabaretière die het ‘soms’ over haar seksuele geaardheid heeft in haar voorstellingen.

Het is vreemd dat men zich gelijk afvroeg of Amalia wel koningin kan worden als haar partner een vrouw zou zijn. Dan denk ik: het is toch niet besmettelijk? En waarom zou dat niet mogen? Los van de vraag of het wenselijk is het koningshuis nog zo lang te handhaven. Maar de regering had geen bezwaar en Claudia boekenbeunde lekker verder.

Bij ‘even kijken’-Jinek wordt ‘er even niet’ gesproken over het dagelijkse ‘C-woord’. Genoeg van besmettingscijfers. Toch is er een C. aanwezig: Caroline Tensen. Openhartig vertelt ze over de overgang, als ‘verboden woord’. Haar depressies, gewichtstoename en andere ongemakken. Ik heb altijd begrepen dat duizenden vrouwen hiermee te maken hebben. Schrijft zij hier een boek over of die andere C., Claudia? Nee, gelukkig niet. Het wordt een documentaire. Je moet toch wat als je quiz Eén tegen 100 gereduceerd is tot Eén tegen 50.

Van een C naar een D is een kleine stap. Deze week las ik het volgende interview:

‘Je bent vroeg met je kerstversiering, D.’

‘Ik kan niet wachten. Het leven is een feestje maar je…’

‘Ja, de rest moet je maar zingen, vind je niet? Treed je nog op met de kerst?’

‘Als de boel niet dichtgaat wel. Dubbele gage.’

‘Eerst voetballer, daarna zanger, zelfs verslaggever en dan nu een boek. Wist je dat je kon schrijven?’

‘Strafwerk op school. Haha! Ja, ik schrijf humoristisch.’

‘Hoe kwam je op het idee?’

‘Met alle respect, ik heb meer meegemaakt dan Amalia. Ik zat in de auto op de terugweg van een schnabbel en dacht dat het wel interessant is voor de mensen om mijn biografie over mijzelf te lezen.’

‘Autobiografisch dus?’

‘Nee, dat is gevaarlijk. Ik heb het thuis geschreven.’

 Ach, gevaarlijk is het allemaal niet. Je koopt een boek, kijkt naar een documentaire of niet. Dat zijn charlatans wel. Een influencer/coach heeft een online QR-academy. ‘Als je leert denken vanuit de QR-society, transformeer je je personal universe,’ beweert mevrouw Charlatan. Ja, ja… Uiteraard met de juiste mindset. ‘Ik leer je om met zelfvertrouwen je QR-code te tonen,’ aldus C. Drieduizend euro voor de onlinetraining van vier weken vindt ze niet duur. ‘Je investeert in jezelf om later zonder problemen weer toegang te krijgen. Eigenlijk is het een koopje. Mensen krijgen vaak al na een paar uur een life changing transformation. Laatst kreeg ik een berichtje van een cursist die al een paar uur na aanmelding in de kroeg zat. Mindblowing!’ – misschien moet C. haar eigen QR-code daar wat minder vaak laten zien.     

Dominodoemdenkeffect

‘Vroeger kreeg je een stempel op je hand als je een etablissement waarvoor je toegang had betaald even verliet.’

‘Je mocht toen toch binnen roken, Jaap?’

‘Wie dacht aan roken als je met een meisje ‘uit je netwerk’ naar buiten ging?’

‘Is hier veel veranderd?’

‘Ach, bruin is bruin. Maar de mensen… In die hoek stond de jukebox. En daar zat ze naast: minirok en netkousen. Ik weet niet hoeveel munten ik erin heb gestopt. Twee benen met netkousen en we kregen twee kinderen. Ik heb wat met dat getal.’

Jaap kijkt om zich heen. Naar de bezette tafeltjes. ‘Het enige wat mij bekend is, zijn de dikke Perzische tafelkleedjes – nou ja, het heeft ernaast gelegen – met steeds meer slijtplekken. De afdruk van de asbakken zijn zelfs nog te zien. Nee, ik zal niet over Toon Hermans en ‘Snieklaas’ beginnen. Sinterklaas is voorgoed verpest – maar valt je niets op?’

‘Eh… nee.’

‘Ze praten amper. Heeft er iemand na het tonen van de QR-code zijn mobiel in z’n zak gestopt? En als ze praten gaat veel over alles en alles over niets. Eerst hebben ze het over 5G en nu weer over 2G… Maar het is wel raar dat van corona verondersteld genezen mensen hier wel naar binnen mogen en mensen die net getest en gezond zijn niet. Mensen maken elkaar gek. Ook met dat klimaat. Ik rijd al jaren elektrisch met de tram. Lijn 2. Dat plastic ov-kaartje is maar vijf jaar geldig; niet erg duurzaam dus.’

‘Ja Jaap, het is het dominodoemdenkeffect.’

‘Over rare woorden gesproken. Vanmorgen zag ik op Teletekst – ja, ik kijk nog Teletekst – ‘covidaanscherping’ staan. ‘Daan’ was me alleen duidelijk. Na een paar slokken koffie drong het pas tot me door. Nou, COVID moeten ze niet aanscherpen, maar het beleid. Als je van de zomer alles opengooit, kun je erop wachten. Net zoals verleden jaar. Doe dan niet zo schijnheilig. Ik heb me twee keer laten prikken, ik hoop dat ik er goed aan heb gedaan.

Een op de vijf wordt dement of krijgt kanker. Dat voorkomen die BN’ers echt niet door in hun blote kont te gaan staan of een berg op te fietsen – het is bijna zeven uur, jij nog een pilsje? Zaterdag is het twee jaar geleden dat… nou ja… Wat ik leuk zou vinden is als je bij mij een bakkie komt drinken. Hebben we wat meer tijd, zie je.’

‘Komen je kinderen niet?’

’Nee, die zijn allebei met vakantie. Naar een warm land of zo.’

Codekoorts

Steeds verrassend, altijd voordelig, staat er op het raam.

‘Goedemiddag, heb je Paco Rabanne aftershave?’ – ik kom hier vaker dus ik zeg ‘je’, dat de verkoper ook altijd doet. ‘Dat weet ik niet,’ zegt ie. ‘Als het er is dan staat het tegenover de Zwitsal.’

‘En waar vind ik de Zwitsal?’ – ik heb een baby zich nog nooit zien scheren. Verrassend.

De verkoper kan natuurlijk even met me meelopen; er is verder niemand in de te krappe winkel.

‘Daar!’ wijst hij geïrriteerd.

Ik kijk goed, maar geen Paco Rabanne te zien. ‘Nee, je hebt het niet.’ (Ook overdrachtelijk bedoeld.)

‘Misschien tegen de kerst.’

Ik koop verder niets: voordelig.

Wat je in de winkel niet kon kopen omdat het speciaal was, kon je ‘via internet’ bestellen. Dat deed ik nooit. Ik wil zien wat ik koop en gelijk mee naar huis nemen. Bovendien, je moet er niet van uitgaan dat de buren – die dat wel doen – opendoen als je onverhoopt niet thuis bent als je pakje op een ander dan het afgesproken tijdstip wordt bezorgd. Maar sinds het ‘online’ bestellen is gaan heten, lijkt het wel alsof het reguliere assortiment alleen zo verkrijgbaar is. Althans, wat voor mij (ouderwets) regulier is.

Ik ben tevergeefs nog wat zaken afgegaan. Uiteindelijk toch maar online besteld bij de dochter of zoon van de ‘Grootgrutter uit Zaandam’. Ik bestel er gelijk wat make-up bij voor iemand die ook problemen ondervindt om in de winkel haar reguliere artikelen te krijgen die ze al jaren gebruikt.

De aftershave komt keurig op tijd: voor één flesje aftershave veel schuimplastic en plastic bubbelfolie – wel leuk om in te knijpen.

De make-up zou wat later in de brievenbus worden bezorgd, want die wordt door andere leverancier geleverd. Na een paar dagen ligt er een pakketje voor de buren in mijn brievenbus en nog een paar dagen later mijn pakketje: make-up met een afwijkend artikelnummer en andere benaming. Verkeerd! Je ziet toch wat je levert?

Als de leverancier het pakketje in goede staat retour ontvangt, wordt het geld op mijn rekening gestort. Ik kan hetzelfde doosje gebruiken. Ja, ja… dat moet ik dan eerst plakken. Erger nog: de code moet ik met mijn smartphone scannen. Ik word geacht die te hebben. Maar printen kan ook, want als je geen smartphone hebt dan toch minimaal een printer. Laat ik nu net een dag niet aan een code hebben gedacht… Ik voel koorts opkomen.

Het grootgruttermeisje achter de balie vraagt om de code als ik het pakketje inlever. Ik haal de onhandig grote smartphone uit mijn zak. Waar is toch de tijd gebleven dat ik alleen belde met een telefoon, die steeds kleiner moest worden, en de verkoopster vroeg: ‘Tasje eromheen?’ Dat vervolgens in de pedaalemmer een tweede leven kreeg.

Wendy van Dijk - over de rug van autisten

Net als ik me afvraag waar Wendy van Dijk is gebleven verschijnt ze ten tonele. Niet als het typetje Ushi, een Japanse journaliste die op humoristische wijze bekende buitenlanders interviewt en ze in de maling neemt. Dat mag niet meer, dat is stigmatiserend hoewel het satire is. Nee, Wendy kiest ervoor een beperkter talent van zichzelf aan te spreken: presentatrice. Samen met actrice Leonie ter Braak presenteert ze een datingprogramma: Cupido Ofzo. Maar die zijn er toch zat? Ja, maar niet voor mensen met een handicap, die je tegenwoordig ‘mensen met een beperking’ moet noemen.

Johnny de Mol heeft met zijn programma SynDROOM een paar jaar geleden zelfs de Gouden Televizier-Ring gewonnen, toen over de rug van kinderen met het Syndroom van Down.

Wendy heeft samen met Leonie andere doelgroepen: onder anderen autisten, of mensen met autisme zo u wilt. Deze mensen zijn beperkt in hun mogelijkheden om met mensen om te gaan, laat staan een relatie aan te gaan. Dat wordt dus hilarisch. En Wendy helpt graag. Om het inclusief en woke te houden, wordt er ook aan homo-daten gedaan. Levert toch weer een paar kijkcijfers meer op. Alles zonder gêne, die Leonie ook niet heeft: ‘Ik dacht een vriendinnetje te appen en vertelde dat ik een date had met een jongen. Ik schreef dat ik een schone onderbroek aanhad en condooms bij me had. Maar ik appte dat per ongeluk aan die jongen.’ Nou dat is hilarisch, dat hele pak condooms zal ‘Leo’ – zoals ze liefkozend wordt genoemd – erdoorheen gejast hebben, denk ik.

Vanavond zit ik al vroeg in mijn pyjama (je moet je tenslotte wel inleven) naar Chantals Pyjama Party te kijken. Gepresenteerd door Chantal Janzen – die zie je anders nooit op televisie.

Ach… ik denk aan de tijd van ‘haartjes nat nog even op’, wachten op Hadimassa met Kees van Kooten en Wim de Bie, die later Het Gat van Nederland met hun satire kwamen opvullen, maar toch ook niet helemaal konden dichten. En natuurlijk met Ton van Duinhoven, die op onnavolgbare wijze een Chinees speelde. Mag niet meer. Of een robot; dat zal nog wel mogen anno 2021. Robots zijn niet zo achterdochtig, woke of inclusief. En hoe binair zijn ze eigenlijk?

Vader zegt vanavond niet ‘en nu naar bed’, en een kruik krijg ik niet mee. Morgen wel een uurtje uitslapen, niet vergeten de klok terug te zetten. Morgenavond ‘vla met lange vingers’.

Geluk kan toch nog heel gewoon zijn.

Youp van 't Hek(je) - 'De Drie van de Voordeelpandemie'

Mark Rutte kent de details niet, Wopke Hoekstra bemoeit zich er niet mee en minister voor Rechtsbescherming Sander Dekker is van mening dat het eenieder vrij is een proces te beginnen. ‘En daar zit ‘m nou net nou de kneep.’ Dat vonden de leden van het satirische televisieprogramma Farce Majeure jaren geleden al, en zongen het in een lied: ‘Ja, dat is uit het leven gegrepen, dat is uit het leven een greep. Het geluk is altijd met de lepen…’ – in dit geval een greep uit de staatskas. Dus meneer Dekker, wat let u? Wat dacht u ervan uw werk te doen?

Een inkoopproces begint bij een behoefte. In dit geval een omstreden behoefte: werken mondkapjes wel of niet? Directeur Jaap van Dissel van het RIVM heeft zijn twijfels. Maar Europa moet eensgezind zijn en dan hebben politici er wel verstand van. Opeens is er haast, geen tijd voor een aanbesteding. Iemand ziet er handel in, maar zegt dat ie het ‘om niet’ doet. Het wordt dan ook niets, want inkopen is een vak. In een supplychain (het moet tegenwoordig in het Engels), nadat de inkoop geoutsourcet was aan een drietal dat alleen maar handig dacht te zijn (en is!), leveren de Chinezen inferieure kwaliteit. Het blijven rare Chinezen. Wie het virus heeft geleverd en hoe, is ook nog steeds van een duistere markt.

Wie uit de supplychain heeft de wanprestatie op zijn geweten en moet de kosten vergoeden? Al die Chinezen voor het ‘Youp van ’t Hekje’ krijgen lukt niet. Dan blijven ‘De Drie van de Voordeelpandemie’ over: want daar zit ‘m nou net nou de kneep. Ach Sywert, het hoeft niet zover te komen. Aai Plasman over zijn bol, drink een Buckler met Youp en heb weer lol – ik weet het, geen grappige tekst. Ieder z’n vak, maar daar heb ik het al over gehad.

Zie het als liefdadigheid, stort die graaiwinst terug en let dan vooral op het voordeel uit de voorlaatste zin van dit lied. Het geluk blijft niet met de lepen. De laatste zin, die wil je toch niet?

Ach mensen hoort ons lied

Dat wij op straat hier zingen

Zo lollig is het niet

Om naar uw gunst te dingen

Geeft ons met gulle hand

En denkt nu niet "verrek maar"

Liefdadigheid is mooi

En het is fiscaal aftrekbaar

Inpakken en wegwezen!

(Farce Majeure)

Lulhannes & Schuifpuidoos - inclusieve reclame

Nee, ik heb het niet over slecht acteren. Het zijn nu eenmaal niet de beste acteurs die zich voor een paar centen hiervoor lenen. Maar hoe zo’n reclame begint…

‘Hoi schat, je had gebeld?’

‘Ja, er is hiernaast ingebroken,’ zegt een vrouw voor de schuifpui. Haar man belt vanaf zijn werk zo te zien. Ze zegt niet hoe het met de buren is, of er veel is gestolen, maar vervolgt: ‘Zo kunnen we niet slapen, ik wil dat we een alarm installeren.’

‘Goed idee,’ vindt haar man, ‘ik ga gelijk bellen.’ Dan denk ik: lulhannes, jij bent druk aan het werk, laat haar lekker zelf bellen. Tijd zat. Ze heeft een lang vest aan en een bloes met grote manchetten eronder, dus is het niet aannemelijk dat ze de vloer gaat schrobben. Toon je een beetje een powervrouw met je voeten op de vloerverwarming. Doe toch niet zo rolbevestigend, schuifpuidoos!

Supermarktketens pakken het wat anders aan. Huur een bekende acteur in en laat hem voor een jaarsalaris – voor dat bedrag kijkt een gemiddelde klant nooit meer naar aanbiedingen – de lulhannes uithangen door met een speelgoedautootje te spelen. Of kwak er een irritant bijdehante oma tegenaan, een vrouwelijke supermarktmanager en een te lief zoontje. Kleur alles bij WK-gelegenheid oranje (kleur bekennen mag dan wel). Dit is het gecreëerde ‘lekkere’ van de supermarkt dat op de uitgedachte route van plofkip tot het schap met afbakbrood niet te vinden is. Daarvoor moet je toch echt bij de ambachtelijke slager en warme bakker zijn. Hun reclame is kwaliteit, het echte lekkere.

En om het inclusief te maken: een paar bonuskinderen aan tafel in een gemengd gezin – zijn bonuskinderen en gemengd eigenlijk niet contaminerend? Zoals de zin op de zelfscan: “U kunt mogelijk gecontroleerd worden”. Er wordt wat verhaspeld tegenwoordig!

Het wordt tijd dat die leverancier van alarmsystemen ook inclusieve reclame gaat maken: ‘Hoi schat’, maar dan man tegen man, vrouw tegen vrouw, non-binair tegen non-binair in allerlei kleurschakeringen. Maak het lekker geforceerd inclusief. (Laat ook even weten hoe het met de buren is.)

Op 5 december een inclusieve special: de veiligheidscamera registreert een paar vreemd geklede ‘personen’ op het dak, die in een schoorsteen klimmen. Man en vrouw zijn niet van elkaar te onderscheiden en kleur is niet te zien op het zwart-witbeeldscherm. 

Hugo de Jonge - demissionair missionair

In den beginne was er de persconferentie, de persco. Wist Hugo veel, wisten wij veel?

‘Samen’. Op balkons applaudisseren voor de zorg en andere hulpverleners, met een goed glas in de hand en wc-papier ruimschoots op voorraad. Rare begroetingen, vuist tegen vuist, want daar zit het virus niet. Toch? Of elleboog tegen elleboog, waarin net was geniest. Sommigen kunnen daar goed mee werken en sluiten een lucratieve deal met de overheid: het omstreden mondkapje moet er toch maar komen.

‘Verbinden’. Het wordt kouder, de balkons zijn gesloten, illegale feestjes geopend. Machteloze boa’s kijken toe. Verbinden is een sterk werkwoord, daar moet je wat voor doen. Hulpverleners met vuurwerk bekogelen in plaats van applaus, dan ben je verkeerd verbonden. Huidhonger tijdens de feestdagen zorgt voor eetproblemen, terwijl de tafels rijkelijk gedekt zijn voor minder gasten. Voeten onder tafels begroeten elkaar niet, het drie-zoenen-ritueel is godzijdank verleden tijd. Op tijd onder het drieseizoendekbed dan maar. Over negen maanden zien we het dan wel weer met de inmiddels aangeschafte coronahond waardoor de avondklok omzeild kan worden. Een ommetje maken is goed voor je na al dat thuiswerken en bijbehorend huiselijk geweld.

‘Fijn dat u er bent’. ‘Gefeliciteerd met uw vaccinatie’. Na 15 minuten afwachten of ik niet van het stoeltje val, mag ik weer naar huis. Nee, vaccinatie is niet verplicht. Als het wettelijk kon dan had Hugo dat wel gedaan. Dus hij gaat verder met campagnevoeren. Groepsimmuniteit! Bijwerkingen van de vaccins zijn als percentages gekwalificeerd. Een coronapas als toegangsbewijs, maar van tweedeling is geen sprake volgens Hugo. Ik kies ervoor om niet te kiezen. Dat is mijn justificatie. Maar dat kan niet, wordt me duidelijk gemaakt. Ik zeg niet dat ik neutraal ben, ik wil soms gebruikmaken van mijn recht om geen gebruik te maken van mijn recht op vrijheid van meningsuiting. Samen is voor jezelf, verbinden ontbonden, heftige discussie het rekverband voor verstuikte geesten.

Links en rechts aan de bar zijn ze het niet met elkaar eens: de clowns en de jokers. Wat ik hier kom doen? Mijn voorgevoel zei me al dat ik hier niet thuishoor. Maar nu ben ik hier, ingesloten tussen Woke en Wappie. Van beiden moet ik niets hebben. Ik vind ze eng, maar zie maar eens van ze af te komen.   

Nog enger zijn de posts van Hugo op de sociale media. Een foto van een man in een ziekenhuisbed: ‘Ik heb spijt dat ik me niet heb laten vaccineren.’ Een bezoek van Hugo aan een ziekenhuis: ‘Dit bed had niet bezet hoeven worden…’ Hugo reageert nooit op zijn eigen posts en gaat als demissionair minister gewoon als missionair door met zijn enge propaganda. Zeer enge propaganda.

70 jaar televisie - zwart-wit is gekleurd

In het door mijn oma gebreide, kriebelende hemdje (‘wolletje’) met daarover een trui van dezelfde maakster, at ik wat de pot schafte en keek ik naar de enige zender op tv. Zwart-wit, dat in werkelijkheid donker- tot lichtgrijs was. Sinterklaas was wel heel lichtgrijs en gekleurde pieten zag je niet.

Er viel niets te kiezen: de PTT was er voor de telefoon en de post, het Gemeente-Energiebedrijf voor gas en licht en je was ‘van het ziekenfonds’ of ‘particulier’ – maar keuzestress bestond niet, zoals nu, en je door politieke kleur veroorzaakte marktwerking voor hetzelfde steeds meer betaalt. Het werd moeilijker toen er een zender bij kwam. Wie mocht wat zien? De krakkemikkige mechanische kanalenkiezer moest je na het overschakelen weer net iets terugdraaien, anders was er helemaal geen beeld en geluid.

Wat was de kleur van Pipo de Clown? Geen idee. De Dikke Deur was dik, ja dat kon je zien. En de keuken van Saartje was gezellig en knus. Bromsnor bromde. Malle Pietje deed mal en om Swiebertje lachten zelfs de cameramensen, die het beeld daardoor soms niet stil wisten te houden.

Wim Meuldijk, geestelijk vader van Pipo de Cown, schreef nog een kinderserie: Mik & Mak. Twee zwervers, gespeeld door Ger Smit, de latere stemacteur van de personages in De Fabeltjeskrant en Donald Jones: een Amerikaans-Nederlandse zanger, danser en acteur. Eind jaren 50 was hij het racistische Amerika ontvlucht en naar Nederland gekomen – waar hij als donkere acteur een bezienswaardigheid was. In Nederland kreeg hij een rol in Pension Hommeles – waar altijd trammelant was, toen al – geschreven door Annie M.G. Schmidt. Helaas voor mijn tijd.

De een was licht- en de ander donkergrijs, dat zag ik wel, maar ik kon maar niet onthouden wie nu Mik of Mak was, want ze waren allebei leuk.

Toen de kleurentelevisie kwam, was de serie al gestopt. De kanalenkiezer werd algauw een elektronisch kastje waarmee je uit luiheid en verveling vanuit je stoel van de ene naar de andere zender kon zappen. De kleuren moest je matigen anders had iedereen op tv een hoofd als een winterwortel. En werden er interessante programma’s tegelijkertijd uitgezonden dan was daar de op de markt verschenen videorecorder. Als je de tijd vond om naast het vele tv-kijken je favoriete programma terug te kijken en de videoband niet vastliep, een prima uitvinding.

Smits stem hoorde je in De Fabeltjeskrant en Jones speelde nog weleens een rol. Het viel me op dat donkergrijs bruin bleek te zijn, maar beslist niet zwart, zoals er wel wordt gezegd. Nog steeds weet ik me niet te herinneren wie Mik en wie Mak was. Ik kan ervoor kiezen dat even te googelen, maar het is mijn keuze alles zo te laten als mijn jeugdherinnering was.  

Politiek Den Haag - 'Dit is gekkenwerk'

‘Ik hef de blokkade tegen de ChristenUnie op.’ Welke oogdruppels hebben ze in Kaags ogen gespoten? Ik denk niet die tegen arrogantie. Zou er wat in het pakje shag van Remkes hebben gezeten: ‘Wil je ook draaien, Sigrid?’

Sigrid draait op een andere manier en kiest politieke eieren voor haar geld. Opkomst en afgang kunnen elkaar snel afwisselen. Tactisch terugtreden als minister is net zo tactisch als de terugtrekkende haargrens van Rutte. Je schiet er niets mee op. En ook niet als een spin in het D66-web Remkes een jong borreltje niet gunt.

Wat is nieuw leiderschap? Je kunt je macht niet omtzigtig opbouwen over de rug van een ander. Waar de een ontslag op staande voet krijgt, moddert de ander verder onder gezag van oud leiderschap.

Kaag wijst erop dat het enige alternatief zou zijn om nieuwe verkiezingen te houden. ‘Die verlammen de politiek ten minste nog een halfjaar. Dan blijven de grote besluiten uit. Dat verdient ons land niet. Het moet progressiever, genereuzer, opener en menselijker.’

Met name op het gebied van klimaat en investeringen in het onderwijs wil de partij meer van haar wensen verwezenlijkt zien. ‘We doen het goed of we doen het niet.’ Aldus het ANP – wel betrouwbaar.

70 jaar televisie. ‘Dappere Dodo’, ‘Pipo de Clown’, ‘Swiebertje’, ‘Wie Wil Mijn Marmotje Zien?’ ‘De Kijkdoos’ – en zo kan ik wel even doorgaan. En nee, niet dubbelzinnig bedoeld, woke people. En wees niet bang, zwart-witbeelden van sinterklaasoptochten blijven in het archief. En op mijn netvlies, waar ik ook mijzelf zie: ‘Haartjes nat, nog even op… Gezichten in het behang, maar niet echt vanbinnen bang.’ Geluk was gewoon en elke kleur bijzonder.   

Eén zender. Kijkcijfers? Nee, die werden nog niet gehamsterd, Angela de Jong. Ga maar even wat voor jezelf doen of naar een herhaling van ‘Boer zoekt Vrouw’ kijken.

Het is de tijd van ver voor haar. Ze was deze week op meerdere zenders te zien en had kritiek op artiesten die zich van de coronapas distantiëren en niet eens de moeite namen om bij Jinek aan tafel te zitten: ‘Laf. Sanne Wallis de Vries had tenminste de moed om dat wel te doen’ – ja, zo kun je jezelf promoten na een periode van dalende inkomsten.

Van Kooten en De Bie zullen ongetwijfeld de revue passeren, evenals ‘Farce Majeure’, met onder anderen Alexander Pola, de ‘gifkikker’. Een lied over de toen al lange nachtelijke vergaderingen van de Tweede Kamer: ‘Dit is gekkenwerk.’ Ontleend aan de uitspraak van een powervrouw avant la lettre, die vermoeid verkeerd stemde: Freule Wttewaall (spreek uit als ‘uutewaal’) van Stoetwegen. ‘De Freule’ was jarenlang Tweede Kamerlid voor de Christelijk-Historische Unie. Tijdgenote van Haya – ‘haar op d’r tanden’ – van Someren van de VVD en Marga Klompé van de Katholieke Volkspartij, de eerste vrouwelijke minister. Een zwart-witte polariserende tijd, gekleurd door het klagelijke gekras van de rode Uyl, verstoord door snotaap Hans Wiegel van de VVD en verfrist door Hans van Mierlo – weet u nog, meneer Pechtold, mevrouw Kaag?

Satire mocht, ook al werden er weleens Kamervragen gesteld als het koninklijk huis op de hak werd genomen of als er een naakte vrouw op tv was verschenen. Maar woke people sliepen nog in hun vaders verrekijker.

In een flauw najaarszonnetje loopt een vrouw over de Dijk in Volendam. Na voldoende te hebben geïncasseerd, deelt ze nu iets uit. ‘Armbandjes,’ zegt ze. ‘Als je je coronapas in een kroeg hebt getoond krijg je een armbandje, dat je als pas in de volgende kroeg kunt tonen.’

‘Maar dat begrijpen die buitenlandse toeristen toch niet, mevrouw?’

‘Om het niet te begrijpen hoef je geen Japanner te zijn, meneer.’

Alex van Oranje leest voor uit andermans werk

De Hilversumse hei is nog drassig door het lekken, maar één ding wil Wopke noch bevestigen noch ontkennen: dat Henk terug is.

Die zat toch veilig opgeborgen in zijn eigen bed and breakfast? Nee, niet die Henk. Henk Kamp, de VVD’er wiens gezicht beter bij het CDA past. Henk die als minister van Economische Zaken niet met zijn tengels van de Groningse gaskraan kon afblijven en die altijd de verkeerde kant op draaide: ach, een scheurtje meer of minder… Die Henk. En als je bijvoorbeeld in Overijssel woonde en daar je sociale leven had, onverhoopt werkloos werd, moest je maar verhuizen naar een ander gedeelte van het land. In Groningen waren zat vacatures: metselaar in de bouw. Ja, hij was ook minister van Sociale Zaken geweest. Van baan naar baan was voor hem geen probleem. En als voormalig minister van Defensie kan hij na het vertrek van Ank Bijleveld – Sigrid Kaag hoeft tenslotte niet alle Afghaanse kogels in haar kogelvrije bodywarmer op te vangen – zijn oude liefde weer oppakken.

‘Voor onze militairen en diplomaten waren het extreem intensieve en spannende laatste weken, waarin zij binnen de mogelijkheden zoveel mogelijk mensen in veiligheid brachten. Daarvoor verdienen zij diep respect en grote waardering,’ aldus Alex van Oranje. Hij leest niet voor uit eigen werk. Geen volksverhalen, zoals die geschreven en voorgelezen werden door Simon Carmiggelt, terwijl het toch om het Afghaanse volk gaat.

Als je het zo schrijft, waarom moesten Bijleveld en Kaag dan het veld ruimen? ‘Binnen de mogelijkheden’ maakt veel onmogelijk en grenst aan overmacht. Hoef je ook niet te debatteren. Maar goed, op 69-jarige leeftijd leidt Henk Defensie. De nét iets oudere Louis doet dat met een beoogd 5-3-2-systeem. Maar hij heeft wel verstand van het spelletje.

‘De overspannen woningmarkt is een belangrijk voorbeeld van een binnenlands thema dat niet in één periode oplosbaar is. Hoe wordt een betaalbare woning weer bereikbaar voor iedereen?’ – daar moet ik het toch even met mijn neef over hebben.

‘Voorop staat dat wij Nederlanders in coronatijd opnieuw hebben laten zien er als familie, vrienden, collega’s en buren voor elkaar te willen zijn.’ Is het niet letterlijk, figuurlijk slaan voor- en tegenstanders van vaccinatie en het coronapaspoort elkaar de hersens in.

‘Criminele organisaties moeten worden opgerold, hun leiders opgepakt en crimineel geld afgepakt. De grootschalige overstromingen in Limburg zijn voor de regering aanleiding om in overleg alle geplande maatregelen opnieuw tegen het licht te houden en te kijken of en waar versnelling nodig is.’ Ik zou er maar eens mee beginnen! Versnelling van het water lijkt mij trouwens niet zo verstandig.

‘De Nederlander geeft zijn leven een hoog cijfer. Nederland is en blijft een goed land om in te leven.’

Krijgt Máxima toch gelijk: de echte Nederlander bestaat niet. Want die krijgt geen verhoging van een belastingvrije uitkering. Zijn (schoon)moeder ook niet, om een extra grote spekpannenkoek te nuttigen in  Lage Vuursche, zonder QR-code.

Een weekend heikneuteren met Remkes

‘Mooi hè, meneer. De hei aan de linkerkant en rechts het groen.’

‘Nou, voor mij is dat net andersom, ik kom van de andere kant.’

‘Fietst u hier vaker, u komt mij bekend voor…’

‘Ik houd van groen. Zo tegen de herfst kom ik hier eikeltjes zoeken. Verder heb ik toch niet veel meer te doen.’

‘Ach, meneer Klaver, nu zie ik pas dat u het bent. Hebben ze u niet uitgenodigd?’

‘Nee.’

‘Als je een minderheidskabinet wilt vormen dan nodig je toch juist de minderheid uit? Ik ben natuurlijk maar een eenvoudige brandwacht, maar dat lijkt mij logisch.

U heeft wel wat gemist. Ik heb net het sein brand meester gegeven.’

‘Was er brand dan?’

‘U weet hoe dat gaat. Tijdens het diner wordt er een glas chardonnay gedronken – behalve Kaag dan, die eist chablis – en dan worden ze wat onvoorzichtig, gooien te veel olie op de barbecue. Maar die Remkes is de ware boosdoener. Gooide z’n shaggie in de gortdroge hei. Rutte drukte natuurlijk meteen z’n snor en wist zich later geen brand te herinneren. Een minderheid hielp me met blussen, onder leiding van Kaag, die op een zandheuvel was geklommen en ervaren als ze is, zei ze waar de anderen op moesten trappen. Zelf kon ze dat niet doen, omdat ze is afgetreden, zei ze nog. Maar volgens mij wilde ze naast haar reputatie ook nog niet haar pumps beschadigen.

Achteraf bleek het een opdracht van Remkes te zijn. Hoe je met weinig mensen brandjes kunt blussen. Ik geloof niet zo in die methodiek. Veel brandjes veroorzaken een onherstelbare fik. Vanaf maart al. Wat achter de Scheveningse duinen niet lukt, zal ook op de Hilversumse hei weinig kans van slagen hebben. Wat broeit gaat branden.

Daarna volgde een wandeling waarbij mij opviel dat zowel Kaag als Rutte zich niet door de bewegwijzering liet leiden. Kaag boog af naar rechts en Rutte naar links. Ze weten het altijd beter.’

‘Het ligt er natuurlijk aan van welke kant je het bekijkt, meneer.’

‘Nou meneer Klaver, als je allebei hetzelfde pad kiest, kun je het van alle kanten bekijken, maar dan kom je toch op hetzelfde punt uit. Denkt u niet? Trouwens, die Wopke weet helemaal de weg niet meer. Die heeft het maar over “doorpakken”.’

‘Op zich niet verkeerd. Toch?’

‘Wel als je op een warme septemberdag in een schaatspak rondloopt.’

Genderneutraal Gouden Kalf

De acteur Rijk de Gooyer doet zijn naam eer aan door zijn in 1995 gewonnen Gouden Kalf uit het raam van de taxi van Maarten Spanjer te gooien – ‘flikkeren’ had ook nog gekund in die tijd.Het is in het tv-programma Taxi waarin acteur Spanjer – vriend van Rijk – de rol van taxichauffeur speelt. Rijk vindt de uitreiking van eerder die avond maar armetierig. Dus stuitert het arme Kalf over de snelweg. In 1999 gebeurt dat nog een keer met een door Rijk gewonnen Kalf; Maarten Spanjer gooit deze keer het Kalf uit het raam.

‘Ik heb een fokking Gouden Kalf in mijn hand,’ zegt acteur Nasrdin Dchar in 2011. Wel blij met zijn prijs, als iemand met Marokkaans bloed. Hij noemt de angst voor buitenlanders, die volgens hem door de politiek wordt gevoed – hoe neutraal is het Kalf eigenlijk?

Als het aan de organisatie van Het Gouden Kalf ligt, wordt het dier genderneutraal. Acteurs en actrices worden non-binair acterend, inclusief op een grote hoop gegooid. Het gaat om de prestatie van de ‘acteurpersoon’. De beste hoofdrolspeler krijgt zo’n ‘fokking’ Kalf.

Wordt het topacteur Pierre Bokma? Toch duidelijk een man die alleen maar nog beter acteert als hij met een briljante hoofdrolspeelster zoals Elise Schaap acteert. Maar we gaan uitsluitend, dus ex- in plaats van inclusief, nog naar eenakters kijken of luisteren naar uiterst binaire kutpraatjes van de vaginadialogen-podcast van actrice Anne-Marie Jung: Macramé je snee. Dat is gebiedende wijs, dus moet het macramee zijn, maar dat hoor je toch niet.

Het nadeel van Bokma (jenevermerk) – ik zeg beslist niet dat het zo is – kan de associatie met het verleden zijn, het drankgebruik van Rijk de Gooyer: vliegt er weer een Kalf het raam uit!

Geen ooi, geen ram, gewoon genderneutraal: Schaap. Ik denk dat Elise de meeste kans maakt op het genderneutrale Kalf, voorheen stier- of koekalf. In een halflege, besmettelijke zaal met politiek correcte ‘woke people’, zal ze de prijs in ontvangst nemen. In haar speech bedankt ze iedereen en zegt van ze te houden. De presentatie is als vanouds oubollig humoristisch gescript. De organisatie is tevreden met een paar kalveren minder. Borrelen na afloop, misschien drinkt Elise wel een paar Bokma’s met Pierre. En mochten jullie doorzakken, samen in de taxi op de achterbank belanden, speel dan weer eens zo’n heerlijke, seksistische, rolbevestigende scène die toch écht niet meer kan. Waarvan men schande spreekt, maar die iedereen heeft gezien. Of ga gezellig macrameeën. En voor de humor: als de taxichauffeur het raam laat zakken, flikker dan dat fokking genderneutrale Kalf het raam uit.  

B&B Vol Liefde - BoerBurgerBeweging

Ik ben helemaal om. Caroline van der Plas, wat een moordwijf! In het tv-programma Media Inside zegt ze dat vrouwen niet zo moeten zeuren. Het programma wordt gepresenteerd door Gijs Groenteman, zoon van een ex-VARA presentatrice die ook heel wat werd toegedicht. Zijn sidekick kon de achterneef zijn van de altijd beroepsmatig chagrijnige Maarten van Rossem: Marcel van Roosmalen.

Waar hebben ze het over? Het populaire tv-programma B&B Vol Liefde waarin alleenstaande eigenaren van bed and breakfasts op verschillende plekken in Europa, verveeld van het eieren bakken naarstig op zoek gaan naar de liefde van hun leven. Nederlanders komen bij hen op bezoek voor romantiek en avontuur. Maar dat valt toch wel tegen als die mannen door de bazige eigenaressen de hele dag met een emmertje sop en schoonmaakdoekjes aan het werk worden gezet.

De bij Op1 ontslagen Talitha Muusse, die geen balans kon vinden in haar rol als presentatrice en politiek opiniemaakster, vindt dat prachtig in een wereld waarin de man de dienst uitmaakt. Ze zal het moeilijk hebben gehad met de wel professionele medepresentator Sven Kockelmann.

Caroline van der Plas heeft haar eigen B&B met nog een B erbij: BoerBurgerBeweging. Ze is van mening dat mannen in de B&B zich best wel meer man mogen tonen en dat vrouwen geen sneeuwvlokjes zijn en moeten ophouden met zeuren. Ze krijgt het aan de stok met Talitha Muusse, die het ondanks haar jonge leeftijd allemaal al weet. Groenteman en Van Roosmalen zijn VARA-politiek correct vrouwvriendelijk hierover en zwijgen. Dus zegt Van Roosmalen maar dat hij niets heeft met boeren.

Caroline heeft niets meer met het tv-programma Zomergasten sinds het door Janine Abbring wordt gepresenteerd: ‘Ze laat niemand uitpraten.’ Talitha begrijpt de sneer niet. De uit de zomeravond ontwaakte Van Roosmalen is het verbazingwekkend met Caroline eens.

Presenteren is een vak: hoe je het doet en niet te vergeten, waarvan je inhoudelijke kennis hebt. Zo voorkom je dat je als presentator van RTL Boulevard aan de verkeerde rock-‘n-roll groepen refereert – zoals Kiss– als je het hebt over de terugkeer van de mode uit de rock-tijd. Mode is een verkeerd woord, want het was een stroming die ontstond, met bijbehorende ‘accessoires’ zoals jongens met lang haar voor, en meisjes met bloemen in hun haar achter op een Puch: ‘Liever langharig dan kortzichtig.’ Op weg naar San Francisco, waar je nooit aankwam. Dat geeft niet zolang je maar idealen hebt, luisterend naar Radio Caroline, gekleed in zo’n stoer leren jack als dat van Caroline – de Afghaanse jas van toen laat ik maar buiten beschouwing.

Ik ga gauw aan het werk anders wordt het sop in mijn emmertje koud.

Deel deze pagina