Ik moest toch even denken aan de rumoerige en roemruchtige jaren 60. In ’66 trouwde Beatrix met een Duitser. Tijdens de rijtoer naar de kerkelijke inzegening werden rookbommen gegooid en de jongerenvereniging Provo, die zich afzette tegen de gevestigde orde kreeg de schuld – was Beatrix schuldig, omdat ze van een man hield? Toevallig een Duitser?

Voordat de koning de troonrede voorleest, stofzuigt een man nog even Willems rode loper. ‘Veel mensen kunnen de boodschappen en de energierekening niet meer betalen,’ leest de koning voor – niet uit eigen werk. Zijn salarisverhoging van zo’n vijftigduizend euro staat er niet in. Daar kun je warmtepompen en zonnepanelen voor kopen. Want als je wilt bezuinigen dan kost dat geld. Veel geld.

Zelfs de straat is vandaag niet van de oude man, zoals Ralph Mc Tell dat in ’69 zong in het legendarische Streets of London. Zelfs de warmte van de subway is hem nu niet gegund.

Hij heeft minder op zijn geweten dan de ranzige man die zonder uniform deel uitmaakt van een uitverkoren familie, die nog meer in zichzelf geloven dan in hun God wiens gouden kerk zij zich toe-eigenen.

Voetje voor voetje wordt de Queen naar pracht en praal gebracht. De sleutels van de schuifdeuren naar de hemelpoort hangen als een sleutelbos vast aan het geloof. De Queens ziel is al onderweg. Charles’ oude ogen zorgen voor een ontroerend moment als hij zijn moeder de kelder in ziet zakken.

In zijn zwerversuniform en op versleten schoenen sjokt de oude man verder. Raapt oude kranten op, die hem oud nieuws vertellen. Zijn moeder heeft lang geleden afscheid van hem genomen. Hij niet van haar.

‘Mijn oma jatte kolen bij het spoor, totdat kogels van de moffen haar om de oren vlogen,’ zegt Jaap. Een oude, oude vriend. Hij heeft veel te vertellen, op zijn manier. Daar loop je niet voor weg. ‘Tussen verduisterde schuifdeuren voerden we toneelstukjes op. Van de kou kropen we vroeg onder de wol. De jaren na de oorlog hadden we nog steeds niets. Op vrijdagavond ‘hing de lamp scheef’ en deden we zuinig met de muntmeter. Te veel vlees eten? Dat probleem kenden we niet. Kaantjes door de bruine bonen of kapucijners met ui en augurk. Als je wat ‘uitstootte’ deed je een cent in het potje.

Ik woon alleen achter enkelglas. Mijn enige isolatie. Wat doe je eraan als je huisbaas het versodemietert? Maar jij betaalt de hoge rekening. Ben ik blij dat ik schuifdeuren heb. Weet je nog in 1980? “Geen woning geen kroning”, werd er geroepen door krakers. Gekroond werd er toch en er is nog steeds een woningtekort. Tochtig of niet. Er passen nu eenmaal geen acht eieren in een doosje van zes.’

De een trekt aan de ene deur en de ander aan de andere. Vaak in tegengestelde richting. De schuifdeuren blijven minimaal kieren en maximaal zit je met een open ruimte: het tocht of het waait.

Bij het vaststellen van een energieplafond wordt er naar een gemiddeld verbruik gekeken tegen prijzen die door energiebedrijven worden gehanteerd. Dit zijn geen inkoopprijzen plus een bepaalde opslag, maar op dikke winst gebaseerde commerciële prijzen. Als er al marktwerking is, wordt die door Vattenfall gebruikt voor de bouw van een niet-duurzame vervuilende biomassacentrale. De Noordzee wordt volgebouwd met windmolenparken en waterstoffabrieken voor de zware industrie zoals Tata Steel.

Welbeschouwd zijn de algemene politieke beschouwingen een heen en weer schuiven van soms onbetamelijke woorden uit stormende twittermonden. Twee dagen zijn er nodig voor één A4’tje Tweede Kamergetwitter. ‘Nieuw leiderschap’ beperkt zich tot het vervangen van ‘het Koffertje’, waaruit miljarden de verkeerde kant op waaien.

Smeer de rails en sluit gezamenlijk de deuren. Schuldangst en armoede mogen niet duurzaam zijn.